Nueva Esperanza - New Hope

Mijn eerste dag als vrijwilliger bij La Esperanza Granada zit erop. Om 9u30 moesten we naar het 'hoofdkantoor' voor de oriëntatie en kregen we de nodige informatie over de missie van La Esperanza en de taak van de vrijwilligers. Blijkbaar is er dit weekend een grote groep nieuwe vrijwilligers toegekomen zodat we allemaal samen kunnen beginnen. We kregen meteen een korte rondleiding door het centrum van de stad Granada. Zo zijn we door de lokale markt gelopen, waar je echt alles kan kopen. Wel niet zo'n goed idee om er alleen naartoe te gaan, want de markt is zo groot dat je na een tijdje helemaal verloren loopt.


Na de rondleiding ben ik met mijn Duitse huisgenote, Leonie, naar de supermarkt getrokken om daar de nodige inkopen te doen voor de komende week. Met een brandende zon in ons gezicht, zeker 35 graden, trokken we zwaar geladen door de drukke straat van de markt richting ons huisje. Daar genoten we van de koele wind van de ventilators en een groot glas ijskoud water. De frigo gevuld met limoenen, papaya, bananen, pitaya's en allerlei andere soorten fruit en groenten.




Om 14u moesten we dan opnieuw naar het 'hoofdkantoor' om verdere informatie te krijgen van de verantwoordelijke 'ayudante' van het hele project. Een 'ayudante' is een Nicaraguaanse student die werkt voor de organisatie in ruil voor zijn/haar studiegeld. Zo is er op elke school een ayudante verantwoordelijk voor de groep vrijwilligers die er aan het werk gaat. La Esperanza Granada werkt in zeven verschillende scholen, allemaal gelegen in de buitenwijken van de stad Granada. Dit zijn kinderen van zeer arme gemeenschappen, die vaak uit erg moeilijke situaties komen, waardoor school niet zo hoog op hun lijstje staat.

Mijn school heet 'Nueva Esperanza' of 'Nieuwe Hoop'. Nueva Esperanza is een school met 390 leerlingen, die werd gebouwd in 2009 om de kinderen van deze gemeeschappen de kans te geven om naar school te gaan, wat daarvoor niet het geval was. La Esperanza heeft er 6 klaslokalen gebouwd, geschilderd, voorzien van stoelen en banken, en ervoor gezorgd dat er twee extra leerkrachten konden werken.

De school ligt net buiten de stad, op ongeveer een half uurtje wandelen, dus spreken we af om met verschillende vrijwilligers samen naar de school te wandelen. We worden daar verwacht om 8u30 door onze ayudante Tatiana, een studente Toerisme van 22 jaar. Elke vrijwilliger krijgt een aantal kinderen toegewezen (5 of 6) die we elk apart ongeveer een half uurtje helpen met lezen, schrijven en rekenen. Om 12u hebben we een korte pauze en vanaf 13u komt de tweede groep studenten naar school omdat er niet genoeg klaslokalen zijn om ze allemaal 's morgens te laten komen. Onze dag als vrijwilliger zit er officieel op om 15u, waarna de voorbereiding begint voor de volgende schooldag.

Madrid - Miami - Managua

Op 2 juli ben ik rond 5u30 vertrokken naar de luchthaven. Van het afscheidsfeestje de avond ervoor heb ik ontzettend genoten, al voelde ik die ochtend toch wel wat de gevolgen waren. Om 6u op de luchthaven, volkomen uitgeput, snakkend naar koffie, maar gelukkig zorgde de adrenaline voor de nodige energie. Blijkbaar was het inderdaad een goed idee om twee uur op voorhand te komen, want er stond al een lange file om in te checken bij Iberia. Rond 6u45 stapte ik dan eindelijk door de deuren van Gate A en zwaaide nog even achterom. Het geeft toch steeds weer dat zelfde eigenaardige gevoel om die bekende gezichten achter te laten en een nieuw leven tegemoet te stappen. Ik ben uiteindelijk slechts drie maanden weg, veel korter dan mijn AFS-jaar in Amerika, maar toch weeral iets helemaal nieuws, een grote uitdaging, met hoogst waarschijnlijk verschillende hindernissen onderweg.

Om 8u10 ging het vliegtuig richting Madrid de lucht in en zakte ik achteruit om toch even wat slaap in te halen. Met een kleine vertraging kwam ik toe in Madrid Barajas, waardoor ik al wat begon te stressen om mijn aansluiting te halen, maar na 25min te voet, met de roltrap, de metro en nog wat verder te voet kwam ik toe aan Gate U63, het vliegtuig met bestemming Miami. De vlucht naar Miami duurde ontzettend lang (9u30), maar verliep rustig en we kwamen op tijd toe waardoor ik nog drie uur de tijd had om mijn aansluitende vlucht te halen. En nu begint het spannende gedeelte ...

Aan de paspoortcontrole stond een enorme file waardoor het meer dan een uur geduurd heeft vooraleer ik eindelijk de nodige stempels had om de 'States' binnen te mogen. Daarna haastte ik me naar de bagage claim waar ik bijna een uur heb zitten zoeken naar mijn bagage, zonder veel succes. Ondertussen was de file voor de douane al aardig lang, waardoor de moed me in de schoenen zonk. [Nog 45 minuten] Uiteindelijk kreeg ik van iemand te horen dat mijn bagage automatisch naar mijn eindbestemming ging, en dus niet moest worden opgehaald zoals ze me in Zaventem hadden verteld. Ik haastte me naar het begin van de file, waar een vriendelijk koppel me liet voorsteken, en stond ik al snel bij de volgende file voor mijn boarding pass. [Nog 30 minuten] Aan de business class check-in hadden ze blijkbaar toch wat medelijden met mij en kreeg ik snel mijn boarding pass, zodat ik enkel nog door de controle moest. Opnieuw een megalange file, waar de security mij vertelde dat Gate D9 aan de andere kant van de luchthaven was: "I would run if I were you, miss!" Eens door de controle zette ik het inderdaad op een lopen in de hoop nog steeds mijn vlucht te kunnen halen. Shuttle op, shuttle af, de hele luchthaven door. [Nog 5 minuten] Toen ik dan uiteindelijk helemaal uitgeput aankwam bij de juiste gate, wist de stewardess mij vriendelijk te vertellen dat het vliegtuig waarschijnlijk met vertraging zou vertrekken. "Seriously???"

Het heeft uiteindelijk meer dan een uur geduurd vooraleer het vliegtuig met bestemming Managua kon vertrekken. Deze vlucht was er dan ook een beetje te veel aan. Rond 20u45 (lokale tijd) stapte ik dan eindelijk richting een Nicaraguaanse taxichauffeur met een bordje: 'An-Katrien'. Na een half uur stond ik al aan de voordeur van 'La Casita' waar ik de komende drie maanden zou verblijven.