Het is vandaag exact een maand geleden dat ik op het vliegtuig stapte richting Nicaragua. De eerste gedachte die in mij opkomt is dat het een eeuwigheid lijkt. Na vier weken in Granada voelt deze plek stilaan als een tweede thuis, of in mijn geval eerder als een derde thuis (een hele tijd geleden verloor ik mijn hart in Texas en nadien opnieuw in Mexico) - maar daar ga ik het nu niet over hebben.
Wat me telkens weer verbaasd, is het feit dat er elke dag wel weer iets nieuws gebeurt, en het toch lijkt alsof je alles zodanig hebt leren relativeren dat je nergens nog bij stilstaat. Vandaag vertelde ik aan mijn medevrijwilliger, Klaus, dat het deze nacht geregend had en er dus heel weinig kinderen op school zouden zijn. Toen hij me wat vreemd aankeek en me om een verklaring vroeg, zei ik hem dat dat gewoon zo was en dat er voor sommige dingen gewoon geen uitleg bestaat. [Uiteraard komt dat omdat veel kinderen dan helemaal niet op school geraken door ondergelopen wegen en dorpen, maar ook wel omdat Nica ouders blijkbaar denken dat kinderen ziek worden als ze in de regen lopen, en ze helemaal geen geld hebben om een dokter te betalen.] Zoals verwacht, slechts één van mijn zes studentjes was aanwezig vandaag: geen vreemde blikken, geen vragen, zo is het gewoon."Je komt naar hier met een oneindig aantal verwachtingen, maar leert al snel dat de 'Nica way of life' hier helemaal niet aan voldoet en je dus beter beroep kan doen op eindeloos geduld en vooral niet teveel stil moet staan bij alledaagse dingen."
Vandaag kwam er een vrachtwagen toe van het Ministerie van Onderwijs om het voedsel te brengen voor de school. De buurt San Ignacio krijgt van de overheid een keer per week een hoeveelheid voedingsmiddelen, zoals rijst, maïs, bonen, granen, enz. Deze middelen worden bereid door de families uit de buurt en worden (normaal gezien) terug bezorgd aan de school zodat het klaargemaakt voedsel kan worden verdeeld onder de kinderen. Voor sommigen is dat de enige maaltijd van de dag.
Na school vertrok ik meteen richting het kantoor van La Esperanza om daar wat te gaan helpen met de administratieve taken. Ik werk momenteel aan informatiepapieren voor de verschillende vrijwilligershuizen: ik maak een overzicht van nuttige info over het huis en de buurt en vertaal deze informatie dan naar het Spaans zodat elke nieuwe vrijwilliger een idee heeft van de regels en gewoonten van het huis waar hij/zij verblijft. Ik werk drie dagen per week in 'the office', wat me de kans geeft om de organisatie beter te leren kennen en de lopende projecten wat te volgen.
We hebben afgesproken dat ik morgen het eerste deel van de sponsoring bezorg zodat we stilaan kunnen beginnen met een aantal nieuwe projecten. Het plan is om samen te zitten met Pauline (directrice) en enkele ayudantes om te bespreken wat we juist met het geld zullen doen, en hoe we nadien het best verslag uitbrengen. Meer info over deze projecten volgt nog ...
