Bij La Esperanza Granada is jouw taak als vrijwilliger niet alleen mee te werken aan de projecten in de scholen, maar zijn er nog vele andere opdrachten waaraan je kan deelnemen. Zo had ik me vorige week op de lijst gezet van begeleiders voor een groep 18-jarigen uit Engeland die een avonturenweekend tegemoet gingen in Granada. La Esperanza liet ze kamperen in La Epifania, één van de scholen waar we werken en beloofde enkele vrijwilligers mee te sturen om de groep te begeleiden.
ZATERDAG 9 JULI 2011 - VOLCAN MOMBACHO
Om 8u30 gaf Pauline - de operations director van La Esperanza - ons een lift naar de school La Epifania, zo'n tien minuutjes van Granada. Het verschil met mijn school 'Nueva Esperanda' is duidelijk merkbaar: La Epifania bestaat uit enkele ruime klaslokalen, een groot grasplein met twee paarden, een kip, twee varkens en heel wat schommels en een basketring. We maakten er kennis met de groep 18-jarigen uit Engeland en hun begeleiders. Om 9u30 namen we dan samen de bus richting Rivas tot aan de ingang van Volcan Mombacho, een actieve vulkaan van 1345m hoog die de skyline van Granada vormt. Dit Nationaal Park wordt beheerd door de Fundacion Cocibolca, een organisatie die verantwoordelijk is voor de toegankelijkheid van de wegen en het vervoer op de hellingen tot aan de top, waar je kan genieten van het uitzicht over de krater en Granada in de verte. De anderhalve kilometer naar de ingang van het Nationaal Park was voldoende voor enkele meisjes van de groep om te beginnen klagen dat ze met de 'bus' naar boven wilden. Er ging inderdaad een soort zware vrachtwagen tot helemaal boven, maar je moest er heel wat voor betalen en de bedoeling was dat we de vulkaan zouden beklimmen en niet dat we een lift naar boven namen. Ondanks dat enkele Nica's ons wat vreemd aankeken toen we zeiden dat we te voet zouden gaan, betaalden we de toegang van C$ 60 (1euro = 30 Cordoba) en konden dan eindelijk vertrekken voor de 6km lange tocht naar de top.
De klim was veel zwaarder dan verwacht en al gauw begon de groep meisjes alweer te klagen dat ze met de bus naar boven wilden. Persoonlijk vond ik dit niet zo'n slecht idee, hoewel ik toch de moeite wou doen om tot boven te geraken met de rest van de groep. Het eerste stuk was ontzettend zwaar - puffend en zuchtend bereikten we een tussenstop waar je rustig kon genieten van het uitzicht. Daar maakte de begeleider hen wijs dat we al 1000m waren gestegen en dat er dus slechts 300m overbleef verspreid over 4km. Dit leek helemaal niet zo erg, dus begonnen we met volle moed aan het tweede stuk.
Helaas bleek het tweede deel nog zwaarder dan het eerste en werd er regelmatig gepauseerd om te bekomen. De hele weg naar boven probeerden we zigzaggend over de weg - wat het net iets minder zwaar maakte - ons een weg te banen naar de top. Ik hoopte voortdurend dat het de moeite waard zou zijn, want mijn benen begonnen het zo stilaan te begeven. 4 Km en 2 L water verder, met het zweet op ons gezicht, kwamen we uitgeput aan op de top van de vulkaan en zaten we ons neer op een muurtje, te moe om te gaan kijken naar de krater. We zijn dan eerst even binnen gestapt in het infocentrum, waar we konden genieten van een cola, een sandwich en wat koekjes. Ik dacht ook even naar het toilet te gaan om te veranderen van t-shirt, alleen was er niet echt een wc, enkel een groot gat waaruit een stinkende walm je tegemoet kwam. Dit deed me denken aan die scène uit Slumdog Millionaire. Dan toch maar even wachten ...
De tour rond de krater was prachtig - een klein paadje doorheen de jungle, met enkele schitterende uitzichten onderweg. Puur natuur! Het zicht over de krater en nadien over Granada en Lago de Nicaragua met las Isletas in de verte: adembenemend mooi!
Na een tijdje zagen we de wolken, die enkele minuten geleden nog zo ver weg leken, alsmaar dichterbij komen. Hoewel we dachten dat er tijd genoeg was om terug te keren, begon het kort nadien hevig te regenen en zocht iedereen beschutting onder regenjassen, paraplu's of een handdoek in mijn geval. De hele weg terug bleef het hevig gieten waardoor we helemaal doorweekt aankwamen bij het centrum. Even een koffie om op te warmen, en dan de rit naar beneden in een grote legervrachtwagen. Een hele ervaring, want de weg was zo stijl dat het wel een rollercoaster leek. Eens beneden wandelden we terug naar de grote baan en namen we de bus richting Granada.
