Tree Planting Project

Het is bijna zover!

Nog één nachtje slapen en ons Tree Planting Project kan van start gaan! Ik heb meer zenuwen dan al die kindjes die morgen een hotdog krijgen!

Nog even herhalen wat de bedoeling is:

Zo'n 45 kinderen uit de buurt San Ignacio kregen van ons een 'persoonlijke uitnodiging' om op zondag 11 september naar de nieuwe middelbare school te komen. Daar worden ze in kleine groepjes verdeeld om dan samen rondom de school enkele bomen te planten. Nadien wordt er een wedstrijd gehouden en gaan we op zoek naar het beste logo voor de school. We sluiten de dag af met een hotdog en een drankje.

Wat verwachten we?

- Dat er dubbel zoveel kinderen zullen opdagen. Helaas zijn enkel de kinderen met een persoonlijke uitnodiging welkom. Er zullen dus vele hartjes breken ...

- Dat de ayudantes allemaal perfect weten wat hen te doen staat en ik dus alleen maar zal moeten coördineren (OF dat het uitdraait in complete chaos en wij uiteindelijk de bomen mogen planten)

- Dat het een dag wordt met vele lachende gezichtjes en gevulde buikjes. Het is voor velen waarschijnlijk de allereerste keer dat ze een hotdog proeven.

Ik ben er dus van overtuigd dat het een prachtige dag wordt! Iedereen is welkom om er via mijn blog mee van te genieten!

Door de straten van Granada ...

Het is 6u30 ’s ochtends en ik wandel door de straten van Granada richting de lokale markt. Onderweg krijg ik de gewoonlijke complimentjes: ‘Hola hermosa! hello beautiful! bye baby!’ en dat allemaal omdat ik blond ben. Was ik maar zo speciaal in België, denk ik dan. De honderden kraampjes worden klaargezet voor een nieuwe marktdag, een fenomeen dat zich elke dag herhaalt want deze markt is voor de Nica’s de lokale supermarkt. Je koopt er kaas, eieren, groenten en fruit, een grote zak rode bonen en rijst, een stuk kip of vis, al dan niet met vliegen erbij. Verder vind je er schoenen, jeans, T-shirts en ondergoed, je kan er je kleding laten herstellen, je schoenen laten opblinken of gewoon even rondslenteren zoals ik doe. Vraag je aan een Nica: ‘Waar kan ik dat vinden?’ dan krijg je gegarandeerd als antwoord: ‘En el mercado!’

 Aan de kant van de weg zit een oude man, gekleed in vuile vodden, zonder schoenen, die duidelijk al een tijd niets meer gegeten heeft. Even verder ligt een jongen van misschien acht jaar op het zachtste stukje grond uit te slapen, want het is zaterdag, toch? Het is druk op straat. De toeterende taxi’s, de schreeuwende straatverkopers – ‘Frescaaaaa, frescaaaaaa!’ – en  af en toe rijdt er een bus langs, zo’n oude gele Amerikaanse schoolbus, die geschilderd is in alle kleuren van de regenboog en nu dienst doet als ‘chicken bus’ voor de mensen. Het leven op de markt is elke dag hetzelfde en toch weer iedere dag anders. Vandaag kwam er een blond meisje langs!

En toch is het meest verwonderlijke niet die oude man zonder schoenen, of de straatkinderen met hun flesjes lijm, noch de kippen aan een touw vastgemaakt in de grond.  Het meest verwonderlijke is dat ik bij al deze beelden al lang niet meer stilsta.

Het is nu iets meer dan twee maanden geleden dat ik voor het eerst door de straten van Granada dwaalde. Hoewel ik zelf nog even vaak aangestaard wordt als een buitenaards verschijnsel, beschouw ik de Nica’s al lang niet meer als speciaal, anders of buitenlands. Ik zie ze elke dag, ik werk met ze samen, ze zijn mijn vrienden geworden. Het doet vreemd om stil te staan bij al deze dingen, maar dan denk ik bij mezelf dat het misschien de moeite is om dit alles even vast te leggen met een denkbeeldige foto, een mentaal beeld van hoe het leven hier zijn gangetje gaat in de straten van Granada. Op die manier bestaat er misschien een kans dat ik me dit beeld blijf herinneren terwijl ik terugkeer naar die Westerse wereld, aan de andere kant van de oceaan.