Toen ik dan eindelijk uit de taxi mocht, na een lange, hete rit door de drukke straten van Xalapa, staarde ik omhoog naar de bekende voorgevel van een huis waar ik me vier jaar geleden zo goed had thuis gevoeld. Ik was terug in Xalapa, mijn stukje Mexico, mijn tweede thuis (of was dit mijn derde, of misschien zelfs mijn vierde thuis? Ik raak geregeld de tel kwijt). Ik bedankte de taxichauffeur voor de rit, gaf hem de 30 pesos (€2) en riep hem een welgemeende 'hasta luego' toe. Mijn loodzware rugzak kwam op de stoep voor nummer 18 terecht, ik stak mijn hand door de spijlen van de poort en drukte op de bel. 'Ya voy' riepen ze me toe vanuit het raam, 'Ik kom al'. Enkele minuten later kwam een klein mevrouwtje naar de voordeur gewandeld met een grote glimlach op het gezicht: "Que guapa eres, señorita" kreeg ik als verwelkoming. Conchita gaf me een kus en drukte me stevig tegen zich aan. Ze was blij om me terug te zien en dat gevoel was wederzijds.
Na vier weken verlaat ik mijn geliefde Xalapa alweer en neem ik (opnieuw) afscheid van mijn Mexicaanse familie. Ik heb ontzettend genoten van de eindeloze vriendschap en openheid van dit gezin. Met Conchita heb ik talloze uren aan de eettafel doorgebracht, pratend over allerlei wereldse onderwerpen. Ik bracht uren met haar door in de keuken om de maaltijd van de dag te bereiden: enchiladas verdes, calabacitas con elotes, ejotes a la mexicana, arroz con papas, noem maar op. Ik heb vier weken genoten van een vakantie, niet op het strand of aan het zwembad, maar bij een familie waar ik tot rust kon komen dankzij de alledaagse activiteiten en conversaties, zonder enige vorm van haast, verplichting of verwachting. Afscheid nemen doet pijn, ook hier in Xalapa, van mensen waarbij ik hooguit twee maanden van m'n leven heb doorgebracht, mensen die ik nu beschouw als familie, en dus even erg zal missen.
Zo zie je maar, ergens op deze wereld laat ik iemand achter, maar op een andere plek staat er alweer iemand op mij te wachten die me al een hele tijd niet meer gezien heeft ...
