De bus doet er ongeveer 20 minuten over om tot aan onze halte te geraken, van waar we nog 10 minuten moeten stappen door stoffige straten en één van de armste buurten van Granada. Onderweg naar onze school zijn we telkens opnieuw getuige van de extreme armoede waarin deze mensen overleven. Als vrijwilliger in deze buurt leer je al snel dat je onmogelijk de hele wereld kan veranderen, maar dat je wel van betekenis kan zijn voor de mensen van deze gemeenschap door hun kinderen een kans te geven op een betere toekomst.
Op school merk je al gauw dat de kinderen heel open zijn nadat ze je leren kennen. Voor je het weet hangen ze met zeven rond je lichaam en tracht je een poging te doen al hun namen te onthouden: katherine, maria, jorge, enrique, cynthia, en zoveel meer. Ik leer juffrouw 'Kenia' kennen van de klas 'primer grado'. Zij verwelkomt me meteen om haar les mee te volgen en ik krijg een plaatsje naast een Nica meisje met grote bruine ogen. 'Hola! Como se llama?', vraagt ze verlegen. Het wordt meteen duidelijk dat de lerares wil opscheppen met haar beste leerlingen. Ze werken momenteel met de combinaties medeklinker + klinkers [ma, me, mi, mo, mu]. Enkelen onder hen kunnen al aardig wat lezen, maar ik merk op dat de meesten nauwelijks benul hebben van het alfabet, laat staan de combinatie van twee of meer letters tot een woord. Deze kinderen zijn tussen zes en tien jaar!
Uit het observeren van deze klas leer ik ontzettend veel bij over de kinderen en de manier van lesgeven. Tatiana, mijn ayudante, vertelt me dat ik uit deze klas enkele kinderen persoonlijk zal begeleiden met hun huiswerk en andere activiteiten. Dat lijkt me een goed plan. Dan krijg ik de kans om deze leerlingen beter te leren kennen en meer te weten te komen over hun familie en hun cultuur.
Onderweg naar huis besef ik hoe gelukkig ik mag zijn dat ik na school kan terugkeren naar een comfortabele plek met alle nodige comfort, ook al is 'La Casita' ontzettend primitief vergeleken met mijn luxueuze leventje in België.
