vrijdag 23 september 2011

Saying goodbye is the hardest part ...


Mijn laatste dag in Granada is net begonnen. Een lekkere kom fruit met yoghurt @ Garden Café, even langs kantoor om mijn laatste project af te werken en afscheid te nemen ... Afscheid nemen, het blijft moeilijk, ook al zou je denken dat een avontuurlijke ziel als ik daar ondertussen toch expert in is. Afscheid nemen is niet mijn sterkste kant. Een knuffel, een glimlach, geen tranen want dat is mijn ding niet. Meestal probeer ik dat ook zo lang mogelijk uit te stellen en blijf ik zeggen: "Ik zie je straks nog, ik kom nog wel even langs."

Vandaag is mijn laaste dag in Granada en ik kan het wel 100 keer herhalen en nog zal ik het niet volledig beseffen. Ik heb het waarschijnlijk door als ik op het vliegtuig stap ... geen terugkeren aan. Een ticket met eindbestemming, familie en vrienden die op me wachten.

Vandaag is mijn laatste dag in Granada, maar ik neem geen afscheid.

Ik zeg "tot ziens" ...

Anka

donderdag 22 september 2011

A change of perspective will change your experience ...

"Volunteering in this kind of intercultural context means you have to take off your own cultural glasses and look at life from a different perspective, keeping an open and interested attitude at all times."

Anka - 21 september 2011 (Granada, Nicaragua)


Pauline vroeg me onlangs om in het kort neer te schrijven wat deze ervaring me geleerd heeft. Het is moeilijk om te beschrijven wat dit project met me gedaan heeft en hoe ik erdoor veranderd ben - het is vaak pas enkele weken na terugkomst dat je beseft wat de blijvende impact is van zo'n ervaring. Daarom wil ik op voorhand geen conclusies trekken.

Wat ik wel kan besluiten, is dat mijn onderzoek naar de interculturele communicatie binnen deze NGO me geleerd heeft dat cultuur één van de belangrijkste elementen is binnen een interculturele groep als La Esperanza Granada. De vrijwilligers komen uit verschillende landen, hebben een andere cultuur, een andere achtergrond en bekijken de context dan ook vanuit hun perspectief. Het klinkt zo cliché om te zeggen dat de dingen nu eenmaal niet zijn wat ze thuis zijn, maar wie vrijwilliger wordt bij eendert welke NGO moet beseffen dat de verschillen soms groter zijn dan je denkt en dat je het niet per se altijd gemakkelijk hebt om je daaraan aan te passen.


Vrijwilligers zouden die culturele bril waardoor ze de wereld bekijken, even moeten afzetten - zodat ze in staat zijn om die ene context waarin ze beland zijn te kunnen bekijken vanuit een heel ander perspectief. Zo trekken ze geen conclusies vanuit hun culturele achtergrond en ontstaan er veel minder misverstanden in de communicatie met andere culturen.

Om maar een klein voorbeeld te geven: het Nicaraguaanse schoolsysteem staat nog helemaal niet op punt, waardoor leerkrachten regelmatig vrije dagen hebben, of zelf bepalen wanneer ze naar huis gaan en de school dus sluit voor de dag. Vrijwilligers komen vaak helemaal naar de buitenwijken om voor een gesloten schoolpoort te staan. Erg frustrerend voor iemand uit België, Nederland, Duitsland, Amerika of Canada, waar er een schoolsysteem is van het hoogste niveau. Je mag echter niet vergelijken, want dan ga je al snel andere mensen willen 'duidelijk maken' dat het anders kan. Het is helemaal niet de bedoeling om te bewijzen dat ons systeem beter is dan dat van Nicaragua! Als vrijwilliger ben je een gast in een land waarvan je de cultuur nog de taal niet volledig kent, je krijgt de kans om deel uit te maken van deze maatschappij, zonder er delen van te mogen veranderen.

Mijn raad voor toekomstige vrijwilligers? Dat ze hun culturele achtergrond best kunnen achterlaten, om met een open en geïnteresseerde houding te kunnen deel uitmaken van een nieuwe cultuur. Zo hebben ze de grootste kans om niet alleen de buitenkant van de cultuur te leren kennen, maar ook de onderliggende normen, waarden en gewoonten. Enkel op die manier kunnen ze een positieve bijdrage leveren aan een project waar Nicaraguanen en buitenlanders samenwerken voor eenzelfde doel: de kinderen uit sloppenwijken een evenwaardige kans te geven op onderwijs.






woensdag 21 september 2011

Op weg naar de middelbare school ...

Om 8u had ik afgesproken met Heath, een nieuwe vrijwilliger uit Canada. Hij zou me vandaag helpen om het Tree Planting Project in goede banen te leiden. Onderweg naar kantoor besefte ik dat vandaag een heel belangrijke dag was voor een aantal kinderen uit de barrio. Zenuwachtig en nieuwsgierig zaten ze waarschijnlijk allemaal te wachten tot ze konden vertrekken naar de middelbare school.
 
 
Het kantoor van La Esperanza Granada is maar vijf minuutjes stappen en op het moment dat ik de hoek omliep, zag ik Heith vanuit de andere richting aan komen wandelen. We wachtten op Pauline, met de sleutels van het gebouw, zodat we de kleine boompjes in de auto konden laden. De rit naar de middelbare school was spannend met zoveel mensen in de auto, Pauline's hond - Nico - op mijn schoot en de hotdogs aan mijn voeten. We reden nog snel langs de buurt aan het kerkhof want daar woont Karen, één van de ayudantes die we een lift gaven naar de school.


 
Het duurde een tijdje voor er voldoende kinderen waren om te beginnen met de activiteiten. Kleine groepjes tieners wandelden door de 'schoolpoort' de middelbare school binnen. Het werd een heuse taak om hen allemaal aan het werk te krijgen. Het werd meteen duidelijk dat we onmogelijk het hele terrein vrij konden maken van onkruid en hoog gras, dus besloten we enkel de randen te doen en er het beste van te maken.


Blijkbaar zijn tieners overal hetzelfde: de jongens waren het eerst bij het materiaal, en de meisjes stonden te kijken en panikeerden dat ze hun schoenen en nageltjes zouden vuilmaken bij het planten van de bomen. Het meeste werk gebeurde dan ook door de ayudantes - de universiteitsstudenten die een handje kwamen helpen. Na een tijdje begonnen ook de meisjes mee te helpen en veranderde het overwoekerde terrein al snel in een open veld voor de voetbalmatch. De randen aan het hek rondom de school werden onkruidvrij gemaakt en de eerste bomen gingen de grond in.

De voetbalmatch begon eerst onder jongens, maar al gauw deden ook de meisjes mee. Heith en ik besloten wijselijk aan de kant te blijven want zelfs in de schaduw was het puffen en zuchten. Terwijl de Nicaraguaanse studenten een potje voetbal speelden in jeans, stonden wij te zweten in short en T-shirt. De hitte was ondraaglijk ... voor ons toch!


Dan was het tijd om te beginnen met de logowedstrijd: op zoek naar het beste logo voor de nieuwe school! Gelukkig was ik materiaal gaan halen, want mijn ayudante - Tatiana - had natuurlijk niets mee, ook al had ze dat beloofd. Hoe ik de Nica's toch al een beetje begin te kennen! Papier, crayons, glitter en de kinderen begonnen ijverig aan hun logo. Het was heel opmerkelijk hoe sommige kinderen het logo thuis al hadden voorbereid, terwijl anderen heel voorzichtig nadachten over hoe ze het best dit groot wit papier konden gebruiken. Alsof ze beseften dat ze maar één kans hadden om een zo goed mogelijk logo te verzinnen.

Een prachtig moment toen een meisje naar me toe kwam en vroeg hoe de vlag van mijn land eruit zag. Ze had een wereldbol getekend met de vlag van Nicaragua. Daarna volgde de vlag van België en de vlag van Canada (Heath).


De hotdogs kwamen toe en alle kinderen gingen meteen in een rij staan aan de ingang van een van de klaslokalen. Alle kinderen konden genieten van een gigantische hotdog met ketchup en mayonaise, en een Pitayasapje. De overschot verdeelden we onder de kinderen die aan de schoolpoort kwamen bedelen.