Een nieuwe uitdaging

Op maandag 5 september 2011 schreef ik het volgende:

Het is nu iets meer dan twee maanden geleden dat ik voor het eerst door de straten van Granada dwaalde. Hoewel ik zelf nog even vaak aangestaard wordt als een buitenaards verschijnsel, beschouw ik de Nica’s al lang niet meer als speciaal, anders of buitenlands. Ik zie ze elke dag, ik werk met ze samen, ze zijn mijn vrienden geworden. Het doet vreemd om stil te staan bij al deze dingen, maar dan denk ik bij mezelf dat het misschien de moeite is om dit alles even vast te leggen met een denkbeeldige foto, een mentaal beeld van hoe het leven hier zijn gangetje gaat in de straten van Granada. Op die manier bestaat er misschien een kans dat ik me dit beeld blijf herinneren terwijl ik terugkeer naar die Westerse wereld, aan de andere kant van de oceaan.

Twee jaar geleden zette ik voor het eerst voet in Granada. Toch heb ik het gevoel dat ik nooit vertrokken ben. Ik vind het nog steeds een van de mooiste plekken van Nicaragua. Granada telt 118.000 inwoners, maar dat zou je niet zeggen als je door de straten wandelt. Het centrum is klein, je geraakt overal te voet. Het zijn de buitenwijken die het bevolkingsaantal doen toenemen. Uit alle delen van Nicaragua komen mensen naar Granada om er hun geluk te vinden. De buitenwijken of 'barrios' zijn dus overbevolkt en de mensen wonen er in extreme armoede.

Granada trekt me aan omdat de mensen er zeer open en oprecht vriendelijk zijn. Mijn motivatie om te doen wat ik doe, mijn werk voor de NGO, de lessen die ik geef aan de universiteit, komt grotendeels door de vriendschap van de mensen hier. Hen helpen geeft voldoening, want je krijgt minstens evenveel van ze terug.

Wat doe ik nu juist voor La Esperanza Granada?

Sinds ik twee jaar geleden vertrokken ben, is er eigenlijk nog niet zoveel veranderd bij La Esperanza. Pauline is nog steeds diegene die alles in goede banen leidt, en heel af en toe komt er een vrijwilliger langs die lang genoeg blijft om een stukje van de administratie over te nemen. Toen ik begin augustus de eerste dag naar kantoor ging, voelde het alsof ik mijn werk van twee jaar terug gewoon verder zette. Hoewel dat ook voor een stukje zo is, voel ik ook dat mijn motivatie veel groter is en dat ik bereid ben om heel wat verder te gaan dan toen.

Voor het grootste deel werk ik als tweede vrijwilligerscoördinator. Donald, onze lokale coördinator, doet de oriëntaties en zorgt ervoor dat alles in de scholen vlot verloopt. Het voorbereidende werk is voor mij. Informatie verspreiden over het vrijwilligersproject, de correspondentie met nieuwe vrijwilligers, de praktische zaken zoals vervoer vanaf de luchthaven en de verblijfplaats van vrijwilligers, de organisatie van onze wekelijkse vergadering, enz.

En daarnaast ...

Daarnaast start ik vanaf deze week met een nieuw project: het HSS programma of High School Sponsorship Program. Een honderdtal leerlingen uit verschillende wijken van Granada krijgt via La Esperanza Granada een beurs om naar het middelbaar te gaan. Zonder beurs zouden deze kinderen vanaf hun twaalf jaar helemaal niet meer naar school gaan. De sponsor betaalt $185/jaar en daarmee zorgt La Esperanza voor het uniform, schoenen, boekentas, schriften, pennen, maar ook een oogcontrole, een tandartsbezoek en twee uitstappen per jaar. De kinderen gaan naar school van 7u - 12u en in de namiddag krijgen ze extra huiswerkbegeleiding, Engelse les of computerles. Het HSS programma vraagt heel wat opvolging omdat de sponsors regelmatig een rapport krijgen toegestuurd of een foto met wat uitleg, een brief van hun student of belangrijk nieuws over de school. Ook de sponsors worden aangemoedigd om regelmatig contact op te zoeken met hun student.

                                                                          © La Esperanza Granada - Nueva Esperanza Secundaria

Toen Pauline me vroeg of ik dit project van haar wou overnemen, heb ik niet lang getwijfeld. Het is fantastisch om aan een project te werken waarvan je weet dat het een verschil maakt. Ik werk elke dag aan de toekomst van tientallen kinderen! Bovendien is het prachtig om deel uit te maken van het Nica leven ... ze beschouwen me niet meer als 'voluntaria' of 'extranjera', neen, ondertussen ben ik Anka van La Esperanza.

"Het is nu iets meer dan twee maanden geleden dat ik voor het eerst door de straten van Granada dwaalde. Hoewel ik zelf nog even vaak aangestaard wordt als een buitenaards verschijnsel, beschouw ik de Nica’s al lang niet meer als speciaal, anders of buitenlands. Ik zie ze elke dag, ik werk met ze samen, ze zijn mijn vrienden geworden."

Tatiana, Ramón, Donald y Anka