Om 8u had ik afgesproken met Heath, een nieuwe vrijwilliger uit Canada. Hij zou me vandaag helpen om het Tree Planting Project in goede banen te leiden. Onderweg naar kantoor besefte ik dat vandaag een heel belangrijke dag was voor een aantal kinderen uit de barrio. Zenuwachtig en nieuwsgierig zaten ze waarschijnlijk allemaal te wachten tot ze konden vertrekken naar de middelbare school.
Het kantoor van La Esperanza Granada is maar vijf minuutjes stappen en op het moment dat ik de hoek omliep, zag ik Heith vanuit de andere richting aan komen wandelen. We wachtten op Pauline, met de sleutels van het gebouw, zodat we de kleine boompjes in de auto konden laden. De rit naar de middelbare school was spannend met zoveel mensen in de auto, Pauline's hond - Nico - op mijn schoot en de hotdogs aan mijn voeten. We reden nog snel langs de buurt aan het kerkhof want daar woont Karen, één van de ayudantes die we een lift gaven naar de school.
Het duurde een tijdje voor er voldoende kinderen waren om te beginnen met de activiteiten. Kleine groepjes tieners wandelden door de 'schoolpoort' de middelbare school binnen. Het werd een heuse taak om hen allemaal aan het werk te krijgen. Het werd meteen duidelijk dat we onmogelijk het hele terrein vrij konden maken van onkruid en hoog gras, dus besloten we enkel de randen te doen en er het beste van te maken.
Blijkbaar zijn tieners overal hetzelfde: de jongens waren het eerst bij het materiaal, en de meisjes stonden te kijken en panikeerden dat ze hun schoenen en nageltjes zouden vuilmaken bij het planten van de bomen. Het meeste werk gebeurde dan ook door de ayudantes - de universiteitsstudenten die een handje kwamen helpen. Na een tijdje begonnen ook de meisjes mee te helpen en veranderde het overwoekerde terrein al snel in een open veld voor de voetbalmatch. De randen aan het hek rondom de school werden onkruidvrij gemaakt en de eerste bomen gingen de grond in.
De voetbalmatch begon eerst onder jongens, maar al gauw deden ook de meisjes mee. Heith en ik besloten wijselijk aan de kant te blijven want zelfs in de schaduw was het puffen en zuchten. Terwijl de Nicaraguaanse studenten een potje voetbal speelden in jeans, stonden wij te zweten in short en T-shirt. De hitte was ondraaglijk ... voor ons toch!
Dan was het tijd om te beginnen met de logowedstrijd: op zoek naar het beste logo voor de nieuwe school! Gelukkig was ik materiaal gaan halen, want mijn ayudante - Tatiana - had natuurlijk niets mee, ook al had ze dat beloofd. Hoe ik de Nica's toch al een beetje begin te kennen! Papier, crayons, glitter en de kinderen begonnen ijverig aan hun logo. Het was heel opmerkelijk hoe sommige kinderen het logo thuis al hadden voorbereid, terwijl anderen heel voorzichtig nadachten over hoe ze het best dit groot wit papier konden gebruiken. Alsof ze beseften dat ze maar één kans hadden om een zo goed mogelijk logo te verzinnen.
Een prachtig moment toen een meisje naar me toe kwam en vroeg hoe de vlag van mijn land eruit zag. Ze had een wereldbol getekend met de vlag van Nicaragua. Daarna volgde de vlag van België en de vlag van Canada (Heath).
De hotdogs kwamen toe en alle kinderen gingen meteen in een rij staan aan de ingang van een van de klaslokalen. Alle kinderen konden genieten van een gigantische hotdog met ketchup en mayonaise, en een Pitayasapje. De overschot verdeelden we onder de kinderen die aan de schoolpoort kwamen bedelen.
