maandag 2 december 2013

Een droom komt uit

Ik weet dat velen onder jullie zich afvragen hoe ik het kan, maanden lang weg zijn van huis, ver weg van vrienden en familie, ingeruild voor een leven met heel wat minder ... Mijn familie, mijn vrienden; zij weten dat het niet zomaar reizen is, de wereld zien, zij weten dat ik hiervan al jaren droom, dat moment waarop ik eindelijk kon zeggen: "ik vertrek", zonder te weten wanneer ik zou terugkeren, mijn tijd geven aan anderen, mensen die ver weg geen idee hebben dat er een wereld is daarbuiten.

Toen ik op mijn zeventien voor een jaar naar Amerika trok, had ik geen idee dat ik een avontuur tegemoet ging dat m'n leven zou veranderen. Ik keerde terug met een groot verlangen om mijn perspectief te verruimen, bij te leren over culturen, mensen, talen. Het werd mijn droom om met kinderen te werken, in landen waar kinderen niet dezelfde kansen krijgen, waar kinderen niet kiezen wat ze gaan studeren, of wat ze later willen worden.

 Nicaragua opende m'n ogen, de mensen raakten me dieper dan ik had verwacht. Hoe laat je dat achter jou - de sloppenwijken, de straatkinderen - de vreselijke realiteit in een prachtig land met een ongelooflijk arme bevolking. De meesten kunnen er hun naam nog niet schrijven. Kinderen gaan naar school tot ze oud genoeg zijn om te werken, om voor hun familie te zorgen. De meesten geraken nog niet eens in het 6e leerjaar. Wat me terug bracht naar dit land was de hoop, de wil, het verlangen om ergens te geraken, om iets te maken van het leven, ondanks het tekort aan kansen.

Vorige week kreeg ik de opdracht om de kinderen uit het 6e leerjaar te vragen naar hun dromen voor de toekomst. We vroegen hen te vertellen over hun familie, de situatie thuis, wat ze graag wilden bereiken. Elk van hen had een ander verhaal, maar allen deelden ze dezelfde droom: ze willen naar de middelbare school. En waarom? Omdat ze iemand willen worden in het leven: dokter, advocaat, leraar, psycholoog of gewoon schoenmaker, marktkramer of bouwvakker. Helaas hebben hun ouders geen geld om de middelbare school te betalen. Zonder hulp is het voor hen gedaan met naar school gaan: 12 jaar, tijd om te gaan werken, tijd om mee voor het gezin te zorgen.

 Ik heb deze kinderen beloofd op zoek te gaan naar een sponsor, iemand die hun studies betaalt, zodat ze iemand kunnen worden in het leven. Mijn droom is uitgekomen: ik werk elke dag met kinderen die het waard zijn om voor te vechten - ook zij hebben dromen en die wil ik mee helpen waarmaken.


"A dream you dream alone is only a dream. A dream you dream together is reality."

71 kinderen dromen van de middelbare school ...

maar zonder beurs maken zij geen kans ...

71 kinderen wachten op goed nieuws ...

en ik mag het nieuws bezorgen: goed of slecht?

Dat hangt van jullie af.

Wil je graag één van deze kinderen de kans geven om naar de middelbare school te gaan?

 Stuur een mailtje naar: info@la-esperanza-granada.org of vul dit formulier online in:

Voor meer informatie of gewoon een leuke reactie, altijd welkom op volgend adres: ankatrien.verhoeven@gmail.com

Bedankt om mee te helpen deze prachtige dromen waar te maken!