De tijd vliegt als je doet wat je graag doet. De voorbije twee maanden waren voor mezelf zeer confronterend, alsof ik continu in een spiegel keek. Wat doe ik hier? Wat wil ik eigenlijk bereiken? Er is heel wat gebeurd, er is heel wat veranderd en ik koos ervoor om me terug te trekken en even na te denken over wat voorbij is en wat nog komen moet ...
Ik werd coördinator van het beursprogramma voor de middelbare school. Op twee maanden tijd moest ik op zoek naar 70 sponsors. Twee maanden om te doen waar ik goed in ben: mensen bereiken met mijn verhaal. Samen met Eva en Chrissi, twee collega-vrijwilligers, interviewden we alle leerlingen uit het 6e leerjaar en kregen we te horen waar ze vandaan kwamen: gezinnen met 7 kinderen, huisjes van golfplaten, hout of plastic zakken, families met 15 in een hutje, vaders en moeders werkloos, zonen uit huis, dochters van 14 getrouwd of zwanger - en stuk voor stuk kinderen met dromen voor de toekomst, net zoals wij.
Twee maanden later ben ik in mijn opzet geslaagd. We hebben voor elk kindje een sponsor. En nu begint het échte werk pas ... Het nieuwe schooljaar gaat volgende week van start, elke leerling krijgt een uniform en schoenen op maat, een rugzak met schriften en pennen. Dan volgen de brieven om hun sponsor te bedanken. Een reactie hier en daar. Het is een full-time job, een uitdaging die ik elke dag met veel motivatie aanga.
Eind januari kreeg ik de kans om dit alles met m'n ouders te delen. Op bezoek voor drie weken, uiteraard zeer nieuwsgierig, toch ook afwachtend en iets of wat zenuwachtig. Volgens hen wel confronterend om te zien hoe ik leef en waar ik werk. Ze leerden iedereen kennen; collega's, vrienden, familie. Ze begrepen plots waarom het zo moeilijk voor me is om alles achter te laten. Of ze het graag zullen horen dat het dankzij hén is dat ik heb besloten om terug te keren na mijn bezoek aan België? Valt nog te betwijfelen ... Mijn familie in Nicaragua was alleszins in de wolken toen ik het hen vertelde!