Presentatie Noord-zUITwisseling

De Noord-zUITwisseling is een voorbereidingsdag voor studenten met concrete plannen om naar het Zuiden te gaan. Deze infodag wordt georganiseerd door de Universiteit Gent, Hogeschool Gent, Arteveldehogeschool en Howest op zaterdag 19 november in Gent. Gie Goris, hoofdredacteur van MO, zorgt voor een interessante inleiding, gevolgd door een aantal presentaties door studenten die zo'n ervaring in het Zuiden al achter de rug hebben.

Aangezien ik net terug ben uit Nicaragua - en ja, het voelt aan alsof ik NET terug ben - werd mij gevraagd of ik op deze infodag een korte presentatie wil geven over mijn project en wat ik daar allemaal heb meegemaakt. Voor wie geïnteresseerd is, doe ik zeker mijn best om deze presentatie online te krijgen.

Saying goodbye is the hardest part ...

Mijn laatste dag in Granada is net begonnen. Een lekkere kom fruit met yoghurt @ Garden Café, even langs kantoor om mijn laatste project af te werken en afscheid te nemen ... Afscheid nemen, het blijft moeilijk, ook al zou je denken dat een avontuurlijke ziel als ik daar ondertussen toch expert in is. Afscheid nemen is niet mijn sterkste kant. Een knuffel, een glimlach, geen tranen want dat is mijn ding niet. Meestal probeer ik dat ook zo lang mogelijk uit te stellen en blijf ik zeggen: "Ik zie je straks nog, ik kom nog wel even langs."

Vandaag is mijn laaste dag in Granada en ik kan het wel 100 keer herhalen en nog zal ik het niet volledig beseffen. Ik heb het waarschijnlijk door als ik op het vliegtuig stap ... geen terugkeren aan. Een ticket met eindbestemming, familie en vrienden die op me wachten.

Vandaag is mijn laatste dag in Granada, maar ik neem geen afscheid.

Ik zeg "tot ziens" ...

Anka

A change of perspective will change your experience ...

"Volunteering in this kind of intercultural context means you have to take off your own cultural glasses and look at life from a different perspective, keeping an open and interested attitude at all times."

Anka - 21 september 2011 (Granada, Nicaragua)

Pauline vroeg me onlangs om in het kort neer te schrijven wat deze ervaring me geleerd heeft. Het is moeilijk om te beschrijven wat dit project met me gedaan heeft en hoe ik erdoor veranderd ben - het is vaak pas enkele weken na terugkomst dat je beseft wat de blijvende impact is van zo'n ervaring. Daarom wil ik op voorhand geen conclusies trekken.

Wat ik wel kan besluiten, is dat mijn onderzoek naar de interculturele communicatie binnen deze NGO me geleerd heeft dat cultuur één van de belangrijkste elementen is binnen een interculturele groep als La Esperanza Granada. De vrijwilligers komen uit verschillende landen, hebben een andere cultuur, een andere achtergrond en bekijken de context dan ook vanuit hun perspectief. Het klinkt zo cliché om te zeggen dat de dingen nu eenmaal niet zijn wat ze thuis zijn, maar wie vrijwilliger wordt bij eendert welke NGO moet beseffen dat de verschillen soms groter zijn dan je denkt en dat je het niet per se altijd gemakkelijk hebt om je daaraan aan te passen.

Vrijwilligers zouden die culturele bril waardoor ze de wereld bekijken, even moeten afzetten - zodat ze in staat zijn om die ene context waarin ze beland zijn te kunnen bekijken vanuit een heel ander perspectief. Zo trekken ze geen conclusies vanuit hun culturele achtergrond en ontstaan er veel minder misverstanden in de communicatie met andere culturen.

Om maar een klein voorbeeld te geven: het Nicaraguaanse schoolsysteem staat nog helemaal niet op punt, waardoor leerkrachten regelmatig vrije dagen hebben, of zelf bepalen wanneer ze naar huis gaan en de school dus sluit voor de dag. Vrijwilligers komen vaak helemaal naar de buitenwijken om voor een gesloten schoolpoort te staan. Erg frustrerend voor iemand uit België, Nederland, Duitsland, Amerika of Canada, waar er een schoolsysteem is van het hoogste niveau. Je mag echter niet vergelijken, want dan ga je al snel andere mensen willen 'duidelijk maken' dat het anders kan. Het is helemaal niet de bedoeling om te bewijzen dat ons systeem beter is dan dat van Nicaragua! Als vrijwilliger ben je een gast in een land waarvan je de cultuur nog de taal niet volledig kent, je krijgt de kans om deel uit te maken van deze maatschappij, zonder er delen van te mogen veranderen.

Mijn raad voor toekomstige vrijwilligers? Dat ze hun culturele achtergrond best kunnen achterlaten, om met een open en geïnteresseerde houding te kunnen deel uitmaken van een nieuwe cultuur. Zo hebben ze de grootste kans om niet alleen de buitenkant van de cultuur te leren kennen, maar ook de onderliggende normen, waarden en gewoonten. Enkel op die manier kunnen ze een positieve bijdrage leveren aan een project waar Nicaraguanen en buitenlanders samenwerken voor eenzelfde doel: de kinderen uit sloppenwijken een evenwaardige kans te geven op onderwijs.

Op weg naar de middelbare school ...

Om 8u had ik afgesproken met Heath, een nieuwe vrijwilliger uit Canada. Hij zou me vandaag helpen om het Tree Planting Project in goede banen te leiden. Onderweg naar kantoor besefte ik dat vandaag een heel belangrijke dag was voor een aantal kinderen uit de barrio. Zenuwachtig en nieuwsgierig zaten ze waarschijnlijk allemaal te wachten tot ze konden vertrekken naar de middelbare school.

 

 

Het kantoor van La Esperanza Granada is maar vijf minuutjes stappen en op het moment dat ik de hoek omliep, zag ik Heith vanuit de andere richting aan komen wandelen. We wachtten op Pauline, met de sleutels van het gebouw, zodat we de kleine boompjes in de auto konden laden. De rit naar de middelbare school was spannend met zoveel mensen in de auto, Pauline's hond - Nico - op mijn schoot en de hotdogs aan mijn voeten. We reden nog snel langs de buurt aan het kerkhof want daar woont Karen, één van de ayudantes die we een lift gaven naar de school.

 

Het duurde een tijdje voor er voldoende kinderen waren om te beginnen met de activiteiten. Kleine groepjes tieners wandelden door de 'schoolpoort' de middelbare school binnen. Het werd een heuse taak om hen allemaal aan het werk te krijgen. Het werd meteen duidelijk dat we onmogelijk het hele terrein vrij konden maken van onkruid en hoog gras, dus besloten we enkel de randen te doen en er het beste van te maken.

Blijkbaar zijn tieners overal hetzelfde: de jongens waren het eerst bij het materiaal, en de meisjes stonden te kijken en panikeerden dat ze hun schoenen en nageltjes zouden vuilmaken bij het planten van de bomen. Het meeste werk gebeurde dan ook door de ayudantes - de universiteitsstudenten die een handje kwamen helpen. Na een tijdje begonnen ook de meisjes mee te helpen en veranderde het overwoekerde terrein al snel in een open veld voor de voetbalmatch. De randen aan het hek rondom de school werden onkruidvrij gemaakt en de eerste bomen gingen de grond in.

De voetbalmatch begon eerst onder jongens, maar al gauw deden ook de meisjes mee. Heith en ik besloten wijselijk aan de kant te blijven want zelfs in de schaduw was het puffen en zuchten. Terwijl de Nicaraguaanse studenten een potje voetbal speelden in jeans, stonden wij te zweten in short en T-shirt. De hitte was ondraaglijk ... voor ons toch!

Dan was het tijd om te beginnen met de logowedstrijd: op zoek naar het beste logo voor de nieuwe school! Gelukkig was ik materiaal gaan halen, want mijn ayudante - Tatiana - had natuurlijk niets mee, ook al had ze dat beloofd. Hoe ik de Nica's toch al een beetje begin te kennen! Papier, crayons, glitter en de kinderen begonnen ijverig aan hun logo. Het was heel opmerkelijk hoe sommige kinderen het logo thuis al hadden voorbereid, terwijl anderen heel voorzichtig nadachten over hoe ze het best dit groot wit papier konden gebruiken. Alsof ze beseften dat ze maar één kans hadden om een zo goed mogelijk logo te verzinnen.

Een prachtig moment toen een meisje naar me toe kwam en vroeg hoe de vlag van mijn land eruit zag. Ze had een wereldbol getekend met de vlag van Nicaragua. Daarna volgde de vlag van België en de vlag van Canada (Heath).

De hotdogs kwamen toe en alle kinderen gingen meteen in een rij staan aan de ingang van een van de klaslokalen. Alle kinderen konden genieten van een gigantische hotdog met ketchup en mayonaise, en een Pitayasapje. De overschot verdeelden we onder de kinderen die aan de schoolpoort kwamen bedelen.

Tree Planting Project

Het is bijna zover!

Nog één nachtje slapen en ons Tree Planting Project kan van start gaan! Ik heb meer zenuwen dan al die kindjes die morgen een hotdog krijgen!

Nog even herhalen wat de bedoeling is:

Zo'n 45 kinderen uit de buurt San Ignacio kregen van ons een 'persoonlijke uitnodiging' om op zondag 11 september naar de nieuwe middelbare school te komen. Daar worden ze in kleine groepjes verdeeld om dan samen rondom de school enkele bomen te planten. Nadien wordt er een wedstrijd gehouden en gaan we op zoek naar het beste logo voor de school. We sluiten de dag af met een hotdog en een drankje.

Wat verwachten we?

- Dat er dubbel zoveel kinderen zullen opdagen. Helaas zijn enkel de kinderen met een persoonlijke uitnodiging welkom. Er zullen dus vele hartjes breken ...

- Dat de ayudantes allemaal perfect weten wat hen te doen staat en ik dus alleen maar zal moeten coördineren (OF dat het uitdraait in complete chaos en wij uiteindelijk de bomen mogen planten)

- Dat het een dag wordt met vele lachende gezichtjes en gevulde buikjes. Het is voor velen waarschijnlijk de allereerste keer dat ze een hotdog proeven.

Ik ben er dus van overtuigd dat het een prachtige dag wordt! Iedereen is welkom om er via mijn blog mee van te genieten!

Door de straten van Granada ...

Het is 6u30 ’s ochtends en ik wandel door de straten van Granada richting de lokale markt. Onderweg krijg ik de gewoonlijke complimentjes: ‘Hola hermosa! hello beautiful! bye baby!’ en dat allemaal omdat ik blond ben. Was ik maar zo speciaal in België, denk ik dan. De honderden kraampjes worden klaargezet voor een nieuwe marktdag, een fenomeen dat zich elke dag herhaalt want deze markt is voor de Nica’s de lokale supermarkt. Je koopt er kaas, eieren, groenten en fruit, een grote zak rode bonen en rijst, een stuk kip of vis, al dan niet met vliegen erbij. Verder vind je er schoenen, jeans, T-shirts en ondergoed, je kan er je kleding laten herstellen, je schoenen laten opblinken of gewoon even rondslenteren zoals ik doe. Vraag je aan een Nica: ‘Waar kan ik dat vinden?’ dan krijg je gegarandeerd als antwoord: ‘En el mercado!’

 Aan de kant van de weg zit een oude man, gekleed in vuile vodden, zonder schoenen, die duidelijk al een tijd niets meer gegeten heeft. Even verder ligt een jongen van misschien acht jaar op het zachtste stukje grond uit te slapen, want het is zaterdag, toch? Het is druk op straat. De toeterende taxi’s, de schreeuwende straatverkopers – ‘Frescaaaaa, frescaaaaaa!’ – en  af en toe rijdt er een bus langs, zo’n oude gele Amerikaanse schoolbus, die geschilderd is in alle kleuren van de regenboog en nu dienst doet als ‘chicken bus’ voor de mensen. Het leven op de markt is elke dag hetzelfde en toch weer iedere dag anders. Vandaag kwam er een blond meisje langs!

En toch is het meest verwonderlijke niet die oude man zonder schoenen, of de straatkinderen met hun flesjes lijm, noch de kippen aan een touw vastgemaakt in de grond.  Het meest verwonderlijke is dat ik bij al deze beelden al lang niet meer stilsta.

Het is nu iets meer dan twee maanden geleden dat ik voor het eerst door de straten van Granada dwaalde. Hoewel ik zelf nog even vaak aangestaard wordt als een buitenaards verschijnsel, beschouw ik de Nica’s al lang niet meer als speciaal, anders of buitenlands. Ik zie ze elke dag, ik werk met ze samen, ze zijn mijn vrienden geworden. Het doet vreemd om stil te staan bij al deze dingen, maar dan denk ik bij mezelf dat het misschien de moeite is om dit alles even vast te leggen met een denkbeeldige foto, een mentaal beeld van hoe het leven hier zijn gangetje gaat in de straten van Granada. Op die manier bestaat er misschien een kans dat ik me dit beeld blijf herinneren terwijl ik terugkeer naar die Westerse wereld, aan de andere kant van de oceaan.

La Esperanza Granada NEWSLETTER - August 2011

Monthly news - August 2011 edition

Enjoy the latest photos of the new high school – we still don’t have a name yet – waiting for the Ministry of Education to decide. George Spencer School from Nottingham in the U.K. finished off the painting by doing the outside of the school and did a great job. They paid for all the materials, and took a group of children from the primary school to see Volcan Masaya. Thanks also to The Round Table of Nottingham who sent through a donation of $388 to be used for desks for the school.

Feels like we have been saying goodbye to volunteers all month, with very few new ones joining us, this is normal for August, but still sad to have the teachers and children asking when will there be more help. Those of you who haven’t been here as a volunteer may be interested to read some of their comments about their best moments on volunteer exit forms: Seeing the smiles on all of the children’s faces; When the kids learned something; One day after about three hours of unsuccessfully trying to help one of my kids read, he asked me if I would stay with him during lunch so he could practice more. I did and he greatly improved that day; the goodbye hugs from the children after my last class; when several children from my class stayed in from recess to play educational games with me. So much of what is gained happens in little steps and I know from our volunteers, those little steps are a joy to witness.

Volunteers here at the end of the month are Anka Verhoeven, Amy van Maarseveen, Leonie Fritz, Mary Pearce, Enrique Ascordebeitia, Pablo Alzola Domingo, Elia Mas Checa, Carole Laguerre, Ira Schiwek, Nicky Quan-Leach, Rafa Sanchez-Ferragut del Toro, Oriol Gonzalez Guijarro, Deborah Speck, Christa Scherrer, Diego Floris, Jonas Schmiechen, Heath Gabrysh, Anna Fink, Katrin Hiss and Alice Lucas.

We had several visitors this month, Bill and Linda Wayman who play a major role in the dental clinics where we take schoolchildren were down for a week with their mission group. They brought lots of crayons and pencils, and also a donation from New Orleans Kiwanis club of $250.

Joanne Palacino, teacher from PS153 in New York came down too, along two other New York teachers Carlos and Christina who were visiting their home country Guatamala. As well as the collections of funds that Joanne had instigated in her school, ($750) they brought three enormous bags of supplies for the children. All of the items focused on capturing children’s interest in learning and creativity. Can’t wait to see the children in action with some of these wonderful things.

Scott and Sara (Wentland) Smith spent part of their honeymoon in a very different way – they came and helped a local family improve their house – a new roof, a cooking shelter made from the leftovers, a new mattress, and some rice and beans with the remaining dollars. (they donated $600) The Reyes family ‘won’ the home renovation in a raffle we held at the school of Nueva Esperanza, with children who had perfect attendance getting a free raffle ticket. To us it was doubly rewarding. There are three children in the family, with Jose the eldest in second grade. Jose is one of the children who would not be attending school at all had we not been able to build the school at San Ignacio. (The two younger are not school age)

Volunteer Anka has given us $4000, money she raised at a Spaghetti Fest in Belgium, we are using part of these funds to furnish classrooms in four schools specifically to be used for computer classes. We have bought 120 chairs and will have 20 tables made with space for six children each. We will install electrical outlets so that the computers can be connected (at present we charge them in our office, and they only last for a couple of hours) and will be able to extend the use of the computers to other grades in those schools.

Leslie Hunter and Tom O’shea from the Irish bar each put in $80 to pay for one more net book computer. Leslie, a teacher from Canada saw first hand the children benefit from the computer classes and put it at the top of her list of priorities for us.

Philip and Helen Roy visited their daughter Anwen, one of our volunteers and brought us a $200 donation too. Ray Davies sent through $20 and Karin van Eijk sent through $141. Mark Turner arrived back this month, bringing with him 20 computer mice, and two big bags of school uniforms. He also brought rain capes for all of our ayudantes. Volunteers Marisol, Eva and Elena brought lots of children’s games and clothes too.

Here’s the photo link for this month – as you will see from the pics, it has been a lot of fun.
Best regards, from all of us at La Esperanza Granada,


Pauline.

Computerproject 2011 - Een computerlokaal in elke school ...

La Esperanza Granada startte vorig jaar met een computerproject om in elke school computerles te geven aan kindjes van het eerste en tweede leerjaar. De computers gaan elke dag naar de scholen waar La Esperanza werkt en het project bereikte tot nu toe zo'n 200 kinderen. Het computerproject kan rekenen op de steun van de leerkrachten omdat ze ervan overtuigd zijn dat de kinderen enorme vooruitgang boeken, zowel met lezen als rekenen.

Er zijn momenteel 33 netbook computers beschikbaar en zo'n 29 OLPC computers (OLPC - One Laptop Per Child). De computers gaan naar zes verschillende scholen waar kinderen uit het eerste en tweede leerjaar zo'n 45 minuten computerles krijgen per week. De educatieve spelletjes blijken ontzettend te helpen bij het aanleren van lezen en rekenen. Onlangs werd de vooruitgang van het computerproject getest en de resultaten zijn fantastisch:

Omdat het project zo'n succes heeft, werd het aantal computerlessen verdubbeld. De leerkrachten uit de buurt zijn ervan overtuigd dat de kinderen enorme voortuigang boeken, zowel met lezen als rekenen, door de tijd die ze doorbrengen met de computers. De kosten om de computers te transporteren lopen hoog op, tot zo'n $120 per week, maar de resultaten zijn het zeker en vast waard. De computers gaan echter maar één voormiddag gedurende twee lessen mee, want dan worden ze terug naar het kantoor gebracht om op te laden.

Een computerlokaal in elke school ...

Dankzij het succes ervan, zou La Esperanza Granada dit project graag verder uitbouwen. Met de opbrengsten van het spaghettifestijn wil de organisatie in elke school een computerlokaal voorzien met tafels, stoelen en elektriciteit, zodat de computers de hele dag in de school kunnen blijven.

Donderdag 25 augustus ging ik samen met Pauline naar de hoofdstad Managua voor de aankoop van stoelen en tafels. We kochtten zo'n 120 plastiek stoelen die we dan samen met de kinderen en de ayudantes zullen versieren. Enkele lokale arbeiders zullen zorgen voor de tafels en de electriciteit.

The Office

Begin augustus vroeg ik aan Pauline of ze toevallig mijn hulp kon gebruiken in het hoofdkantoor van La Esperanza Granada. Na een maand werken in de school ‘Nueva Esperanza’, kwam ik tot de conclusie dat mijn beperkte taken als vrijwilliger niet voldoen aan mijn verwachtingen. Ik sprak hierover met Pauline en we kwamen overeen dat ik drie dagen per week na school (15u-17u) zou komen meewerken op kantoor, om zo een uitgebreider takenpakket te hebben voor mijn stage.

VRIJWILLIGERSHUIZEN

Als eerste taak moest ik voor elk vrijwilligershuis een informatiefolder maken zodat nieuwe vrijwilligers meteen een overzicht hadden van de regels en gewoonten van het huis. La Esperanza heeft vier huizen in Granada die ze ter beschikking stelt voor de vrijwilligers als goedkope verblijfplaats: ‘La Libertad’ met ruimte voor 16 vrijwilligers, ‘El Martirio’ en ‘Santa Lucia’ elk voor 7 vrijwilligers en ‘La Casita’ waar vier vrijwilligers terecht kunnen.

THESISONDERZOEK

Na enkele dagen kwam Pauline naar me toe met het nieuws dat ze de perfecte opdracht had gevonden om mij te helpen met mijn thesisonderzoek. Ik was al een tijdje op zoek naar een interessant onderwerp om hier in Nicaragua een onderzoek op te zetten. Ze gaf me de opdracht om de ‘exit forms’ van voorbije vrijwilligers door te nemen: dat zijn de formulieren die vrijwilligers moeten invullen aan het eind van hun verblijf. Een aantal vrijwilligers vermeldden ‘communicatie’ als een belangrijk probleem binnen de organisatie. Pauline wil graag dat ik deze vrijwilligers contacteer en uitnodig voor een interview via Skype. Op die manier kan ik nagaan wat de belangrijkste problemen zijn met de communicatie om uiteindelijk een aantal oplossingen te zoeken.

Mijn aanpak zal uiteindelijk iets of wat afwijken van dit oorspronkelijke idee. Ik doe onderzoek naar de communicatieproblemen binnen de ngo, waarvoor ik enquêtes zal opsturen naar alle vrijwilligers van 2010-2011 en naar alle ayudantes – de Nicaraguaanse studenten die meewerken met La Esperanza in ruil voor een studiebeurs. Bovendien doe ik tussen de tien en de vijftien interviews om een beter idee te krijgen van de werking van de organisatie en de percepties omtrent de communicatieproblemen. Ik heb Pauline beloofd dat ik haar zeker en vast de originele Spaanse versie van mijn thesis opstuur, eventueel zelfs een vertaling in het Engels.

 

TREE PLANTING PROJECT

Pauline kondigde gisteren op de ‘volunteer meeting’ aan dat ik op 11 september  een speciale dag organiseer voor de nieuwe middelbare school. Ze heeft mij de leiding gegeven over het project en ik werk samen met twee ayudantes, Tatiana en Donald, en hopelijk ook met een aantal vrijwilligers. Er zijn ongeveer 150 studenten uit de buitenwijken van Granada, die graag naar de middelbare school zouden gaan. De bedoeling is om hen allemaal een persoonlijke uitnodiging te bezorgen – we gaan zelf naar de families, aangezien de post hier niet werkt – om op 11 september naar de nieuwe school te komen. We gaan samen enkele bomen planten, we houden een wedstrijd op zoek naar het beste logo voor de school, en we sluiten af met een voetbalmatch. De studenten kunnen verder ook genieten van een zelfgemaakte hotdog en een drankje. Meer nieuws over dit project volgt nog …