Girls Day Out

Op stap geweest met de girls zondag - Yarelis, Fernanda en Daniela - de drie studentjes die ik samen met m'n ouders en grootouders sponsor, en uiteraard mocht Tatiana ook niet ontbreken. Het was in één woord onvergetelijk. Nog nooit iemand zo oprecht gelukkig gezien als deze drie meiden vandaag.

Om 9u30 hadden we afgesproken in het parque central waar we een taxi namen naar het meer. Vandaar vertrok ons bootje voor een rondvaart langs de isletas - 365 kleine eilandjes - het resultaat van een uitbarsting van de vulkaan Mombacho.

Las Isletas, Granada - Vulkaan Mombacho

Het was voor hen de eerste keer dat ze naar Granada kwamen. De isletas hadden ze nog nooit gezien. Ik kon me zo moeilijk inbeelden dat deze meisjes nog nooit in de stad waren geweest - de sloppenwijk waar ze wonen is écht hun hele wereld.

De boottocht was voor hen een hele ervaring. Ze luisterden geïnteresseerd naar de kapitein die zijn verhaal deed over de verschillende eigenaars van de eilandjes - tot er een boot langskwam met een knappe blonde jongen die naar hen zwaaide. En weg was de aandacht ... Er werd veel gegiecheld, gefluisterd en gelachen.

Halverwege mochten we even van boord om het Spaanse fortaleza te bezoeken - een fort gebouwd tijdens de Spaanse kolonisatie om de stad Granada te beschermen tegen piraten.

En daar was het tijd voor een fotoshoot ...

Op de terugweg naar Granada werd ik op de rooster gelegd met een lijst aan vragen. Hoe oud ben je? Wat is je lievelingskleur? Wie is je favoriete zanger? Waar woon je? Waarom verhuis je niet naar Nicaragua? Maar de beste van allemaal: Wie is de gelukkige die van jou elke dag mag genieten? Zo mooi uitgedrukt zeg! Ik wist even niet wat zeggen ...

De taxi bracht ons terug naar het centrum van Granada. Gezellig samen op een bank in het parque central genieten van een Eskimo-ijsje en nog wat babbelen en lachen, en dan 's middags naar de pizzeria voor een overheerlijke pizza. Dessert ging er niet meer bij, maar de chocoladetaart zag er zoooo lekker uit - dus mochten ze alle drie een stuk meenemen voor thuis. Het deed me deugd om hen zo te zien genieten. Na de pizza was het helaas tijd om afscheid te nemen. Onze dag samen zat erop. Ik kreeg van alle drie een dikke knuffel, en ik beloofde hen dat ik nog eens zou langskomen op school volgende week om afscheid te nemen.

Ik kan geen woorden bedenken om te beschrijven hoe ik me voelde op dat moment. Zo gelukkig, zo voldaan, het voelde ongelooflijk goed om deze drie meisjes zo oprecht gelukkig te zien ...

Yarelis, Fernanda en Daniela

Mi Linda Nicaragua

Wat een vreemd gevoel om terug die trapjes op te lopen, door de poort, het kantoor van La Esperanza binnen. Een warm welkom van Pauline en Karen. Even later kwamen ook alle anderen toe: Tatiana, Ramón, Flor - het voelde goed om hen allemaal terug te zien. Het leek wel alsof ik nooit was vertrokken.



Het is exact een jaar geleden dat ik op de luchthaven afscheid nam van mijn familie. Ik wist toen helemaal niet wanneer ik ze terug zou zien. Bijna acht maanden later stond ik terug thuis met een rugzak vol onvergetelijke ervaringen. Ik was er van overtuigd dat ik zo snel mogelijk terug wou naar dat verre land in Centraal-Amerika, 'Ay Mi Linda Nicaragua'.

"Do what you feel in your heart to be right" - Ik ben, ondanks m'n toekomstplannen, toch nog teruggekeerd naar Nicaragua, en ik heb nog geen moment spijt gehad. Ook al zit ik vaak met m'n gedachten bij mijn nieuwe uitdaging, toch blijf ik geloven dat mijn hart altijd bij La Esperanza zal horen.

De komende weken hou ik me bezig met de voorbereidingen om Granada voor een jaar achter te laten. Het beursprogramma blijft mijn verantwoordelijkheid, maar Tatiana zal m'n taken op de school overnemen. De correspondentie met de sponsors lukt perfect van op afstand. Ik ben bovendien onze recentste aanwinst 'Justo' aan het opleiden om de rondleidingen van onze projecten over te nemen. Dat moet uiteraard in het Engels dus geef ik hem en twee anderen elke ochtend Engelse les. Zo zie je maar, er is altijd werk genoeg bij La Esperanza.

En ik ben dan eindelijk terug aan het schrijven geraakt - voor hen die geïnteresseerd zijn in de verhalen - en voor die enkelen die zich ook wel afvragen wat er zoal in me omgaat tijdens m'n buitenlandse avonturen. De waarheid? Met ups en downs, maar ik vond deze wel een mooie:

"Happiness is not the absence of problems, it's the ability to deal with them".

The Best of Both Worlds

Iedereen weet ondertussen dat ik vorig jaar, samen met familie en vrienden, een fantastisch bedrag inzamelde 'voor het goede doel', dat ik de voorbije 8 maanden in Nicaragua woonde om er een verschil te maken, dat ik daarin ook vrij goed ben geslaagd, maar dat er uiteraard nog veel werk is, en zo goed als iedereen weet ondertussen ook dat ik alweer terug thuis ben ...

Wat is de eerste vraag die je krijgt als je terug bent? "Hoe was't in Nicaragua? Goed weer zeker?" Ja, goed weer, ja. Wat een vraaaaag! Natuurlijk is het daar goed weer, maar ik was daar niet om in de zon te liggen ze! Het is soms moeilijk om die reacties in te slikken. Dan is het even diep in en uit ademen. "Hoe was't in Nicaragua?" Goed, beter weer dan hier hé! - met een knipoog erbij. Ik neem het niemand kwalijk. Natuurlijk is het gemakkelijk om te denken dat ik 8 maanden op vakantie ben geweest, maar ze zouden eens moeten weten. Ik zeg altijd dat de omgekeerde cultuurshock - en daarmee bedoel ik de shock bij je terugkomst na een lange periode in het buitenland - altijd veel groter is dan de cultuurshock bij toekomst in een vreemd land. Maar kijk, dan kom je toch uiteindelijk terug en krijg je allerlei leuke vragen.

De tweede vraag die je krijgt als je terug bent?
"En wat is er nu eigenlijk met al dat geld gebeurd?" Wel, daarmee hebben we drie klaslokalen, een bibliotheek en een opslagruimte afgewerkt, 80 schoolbanken aangekocht, vier kleuterklassen voorzien van nieuwe tafels en stoeltjes, en nieuwe deuren en ramen geplaatst om ze te beveiligen tegen diefstal. Kortom, heel wat bereikt en dat met 'slechts' €6000.

Even een overzicht van de projecten waaraan het ingezamelde geld werd besteed:

Nieuw klaslokaal voor de kleuters van Madre Teresa
Met de opbrengsten van de actie opgezet door RBS Brussel (Royal Bank of Schotland) werd het nieuwe klaslokaal van Madre Teresa voorzien van een dak. Dat was het eerste project waaraan een stukje van ons bedrag werd besteed.

Salomon de la Selva krijgt bibliotheek en opslagruimte

Aan Salomon de la Selva bouwden we een bibliotheek en een opslagruimte. Ook hier werd de afwerking gefinancierd met onze opbrengsten.

Nueva Esperanza krijgt twee nieuwe klaslokalen

De school Nueva Esperanza kreeg de voorbije maand twee nieuwe klaslokalen. De lokalen werden gebouwd door twee groepen vrijwilligers: de eerste groep uit Amerika, kwam een handje toesteken in oktober vorig jaar, en de tweede groep, studenten aan Westfield State University in Massachusetts kwamen in januari meehelpen aan de bouw van een computerlokaal. Er waren onvoldoende fondsen om de lokalen af te werken, dus werd een deel van onze opbrengst gebruikt om de lokalen te voorzien van een dak.

Elk Kind Een Stoel

Vele mensen steunden deze actie door €25 te storten op de Nicaragua spaarrekening, goed voor 1 nieuwe schoolbank. Het is zo dat er in Nicaraguaanse klassen gemiddeld 30 tot 40 leerlingen zitten. Er zijn onvoldoende schoolbanken waardoor vele kindjes gewoon op de grond zitten. We zamelden met deze actie €2000 in en daarmee werden in totaal 80 schoolbanken aangekocht, voldoende om de nieuwe klaslokalen van Nueva Esperanza te voorzien van het nodige meubilair.

Kleuterklassen krijgen nieuwe tafels en stoelen

Begin februari is het nieuwe schooljaar begonnen. La Esperanza Granada start dit jaar met een nieuw project waarbij de focus ligt op kleuters en kinderen van het eerste leerjaar. Het is de bedoeling om aan het einde van het schooljaar bepaalde leerdoelen te bereiken. Zo verwachten wij bijvoorbeeld dat alle leerlingen aan het einde van het 1ste leerjaar het alfabet kennen. Uiteraard wordt dit een langetermijn-project en zal er heel wat veranderen. Dit is wat wij hebben bijgedragen: alle kleuterklassen kregen een nieuw kleurtje, er werden speciale, educatieve schoolbanken gemaakt, de kindjes krijgen ook nieuwe stoeltjes om op te zitten en zo hebben de leerkrachten het educatieve kader om de kinderen de nodige kennis bij te brengen. In Jose de la Cruz Mena werden ook nieuwe deuren en vensters geplaatst om de kleuterklassen te beveiligen. Meer uitleg over dit project volgt in een later artikel.

Het is fantastisch wat we met dit bedrag bereikt hebben. Het geeft me zin om nog verder te gaan, maar dan komt de realiteit even aankloppen. Ik heb acht maanden lang mogen meewerken met een fantastisch team voor een non-profit organisatie waar ik met hart en ziel in geloof. Daar werd ik niet voor betaald, en dat kan je wel even volhouden maar ideaal is die situatie niet. Vandaar dat ik heb besloten om op zoek te gaan naar een 'échte job' - zoals iedereen het graag uitdrukt. Maar ik heb mijn hart verloren in Nicaragua, en wat ik daar allemaal gezien en beleefd heb, de mensen die ik nu familie noem, de kindjes die me warmte geven al is het maar even in gedachten, dat laat je niet zomaar achter. Het goede nieuws? Vanuit België blijf ik coördinator van het beursprogramma, én ik plan elk jaar minstens 1 keer naar Nicaragua te reizen ... zodat ik kan blijven geloven ...

"The Best of Both Worlds"

Terug van weggeweest

De tijd vliegt als je doet wat je graag doet. De voorbije twee maanden waren voor mezelf zeer confronterend, alsof ik continu in een spiegel keek. Wat doe ik hier? Wat wil ik eigenlijk bereiken? Er is heel wat gebeurd, er is heel wat veranderd en ik koos ervoor om me terug te trekken en even na te denken over wat voorbij is en wat nog komen moet ...

In augustus kwam ik toe in Nicaragua met heel wat voornemens en verlangens. Ik werd ondergedompeld in de dagelijkse werking van de organisatie, ik kreeg er collega's bij, ik werkte als vrijwilligerscoördinator, als projectcoördinator, communicatie en promotie, ik vertelde iedereen over mijn passie bij La Esperanza. Eind oktober kwam ik tot de conclusie dat het allemaal teveel was, de chaos was overrompelend, ik had structuur nodig: één project, één doel.

Ik werd coördinator van het beursprogramma voor de middelbare school. Op twee maanden tijd moest ik op zoek naar 70 sponsors. Twee maanden om te doen waar ik goed in ben: mensen bereiken met mijn verhaal. Samen met Eva en Chrissi, twee collega-vrijwilligers, interviewden we alle leerlingen uit het 6e leerjaar en kregen we te horen waar ze vandaan kwamen: gezinnen met 7 kinderen, huisjes van golfplaten, hout of plastic zakken, families met 15 in een hutje, vaders en moeders werkloos, zonen uit huis, dochters van 14 getrouwd of zwanger - en stuk voor stuk kinderen met dromen voor de toekomst, net zoals wij.

Twee maanden later ben ik in mijn opzet geslaagd. We hebben voor elk kindje een sponsor. En nu begint het échte werk pas ... Het nieuwe schooljaar gaat volgende week van start, elke leerling krijgt een uniform en schoenen op maat, een rugzak met schriften en pennen. Dan volgen de brieven om hun sponsor te bedanken. Een reactie hier en daar. Het is een full-time job, een uitdaging die ik elke dag met veel motivatie aanga.

Eind januari kreeg ik  de kans om dit alles met m'n ouders te delen. Op bezoek voor drie weken, uiteraard zeer nieuwsgierig, toch ook afwachtend en iets of wat zenuwachtig. Volgens hen wel confronterend om te zien hoe ik leef en waar ik werk. Ze leerden iedereen kennen; collega's, vrienden, familie. Ze begrepen plots waarom het zo moeilijk voor me is om alles achter te laten. Of ze het graag zullen horen dat het dankzij hén is dat ik heb besloten om terug te keren na mijn bezoek aan België? Valt nog te betwijfelen ... Mijn familie in Nicaragua was alleszins in de wolken toen ik het hen vertelde!