Een droom komt uit

Ik weet dat velen onder jullie zich afvragen hoe ik het kan, maanden lang weg zijn van huis, ver weg van vrienden en familie, ingeruild voor een leven met heel wat minder ... Mijn familie, mijn vrienden; zij weten dat het niet zomaar reizen is, de wereld zien, zij weten dat ik hiervan al jaren droom, dat moment waarop ik eindelijk kon zeggen: "ik vertrek", zonder te weten wanneer ik zou terugkeren, mijn tijd geven aan anderen, mensen die ver weg geen idee hebben dat er een wereld is daarbuiten.

Toen ik op mijn zeventien voor een jaar naar Amerika trok, had ik geen idee dat ik een avontuur tegemoet ging dat m'n leven zou veranderen. Ik keerde terug met een groot verlangen om mijn perspectief te verruimen, bij te leren over culturen, mensen, talen. Het werd mijn droom om met kinderen te werken, in landen waar kinderen niet dezelfde kansen krijgen, waar kinderen niet kiezen wat ze gaan studeren, of wat ze later willen worden.

Nicaragua opende m'n ogen, de mensen raakten me dieper dan ik had verwacht. Hoe laat je dat achter jou - de sloppenwijken, de straatkinderen - de vreselijke realiteit in een prachtig land met een ongelooflijk arme bevolking. De meesten kunnen er hun naam nog niet schrijven. Kinderen gaan naar school tot ze oud genoeg zijn om te werken, om voor hun familie te zorgen. De meesten geraken nog niet eens in het 6e leerjaar. Wat me terug bracht naar dit land was de hoop, de wil, het verlangen om ergens te geraken, om iets te maken van het leven, ondanks het tekort aan kansen.

Vorige week kreeg ik de opdracht om de kinderen uit het 6e leerjaar te vragen naar hun dromen voor de toekomst. We vroegen hen te vertellen over hun familie, de situatie thuis, wat ze graag wilden bereiken. Elk van hen had een ander verhaal, maar allen deelden ze dezelfde droom: ze willen naar de middelbare school. En waarom? Omdat ze iemand willen worden in het leven: dokter, advocaat, leraar, psycholoog of gewoon schoenmaker, marktkramer of bouwvakker. Helaas hebben hun ouders geen geld om de middelbare school te betalen. Zonder hulp is het voor hen gedaan met naar school gaan: 12 jaar, tijd om te gaan werken, tijd om mee voor het gezin te zorgen.

Ik heb deze kinderen beloofd op zoek te gaan naar een sponsor, iemand die hun studies betaalt, zodat ze iemand kunnen worden in het leven. Mijn droom is uitgekomen: ik werk elke dag met kinderen die het waard zijn om voor te vechten - ook zij hebben dromen en die wil ik mee helpen waarmaken.

"A dream you dream alone is only a dream. A dream you dream together is reality."

71 kinderen dromen van de middelbare school ...

maar zonder beurs maken zij geen kans ...

71 kinderen wachten op goed nieuws ...

en ik mag het nieuws bezorgen: goed of slecht?

Dat hangt van jullie af.

Wil je graag één van deze kinderen de kans geven om naar de middelbare school te gaan?

Stuur een mailtje naar: info@la-esperanza-granada.org of vul dit formulier online in:

http://www.emailmeform.com/builder/form/7ceQY6dTOk8iZSKndBlg1ac0

Voor meer informatie of gewoon een leuke reactie, altijd welkom op volgend adres: ankatrien.verhoeven@gmail.com

Bedankt om mee te helpen deze prachtige dromen waar te maken!

Zo veel te doen, zo weinig tijd ...

Het is alweer een tijdje geleden dat ik nog eens wat geschreven heb ... Niet dat er weinig interessants te vertellen valt, maar er is zoveel gebeurd de voorbije weken, hoe kies je dan iets uit wat het lezen waard is? Hier een kort overzicht: 

"Vierde en zesde leerjaar op excursie"

We naderen het einde van het schooljaar in Nicaragua, dus werd het hoog tijd voor excursies. Elk jaar nemen we alle kinderen uit het 4e en 6e leerjaar mee op excursie. Het vierde leerjaar kreeg een rondleiding door Granada en het zesde leerjaar bezocht het 'Fortaleza El Coyotepe', een fort dat in de jaren '80 door de Sandinistas gebruikt werd als gevangenis.

Voor de kinderen uit onze zes scholen was dit een prachtige ervaring. De meesten onder hen waren zelfs nog nooit in het centrum van Granada geweest. Na de uitstap kregen ze van ons ook een lunchpakket: boterhammen met hespeworst, een drankje, koekjes en een banaan - een luxemaaltijd! Er werd veel gelachen, plezier gemaakt en natuurlijk ook wat gewerkt. Wie het meeste antwoorden van de vragenlijst juist had, kreeg op het einde van de uitstap een prijs!

"Jongetje van vijf aangerand door twaalfjarige"

Het is niet alleen het leuk nieuws dat verteld moet worden. De realiteit is anders. Op vrijdag kwam ons een verhaal ter oren over een vijfjarig jongetje dat enkele dagen geleden werd verkracht door een jongen uit het zesde leerjaar. Het jongetje kwam thuis, bloedend, smekend dat hij dood wou. Hij bleek het neefje te zijn van een leerkracht die ik goed ken, wat dit nieuws natuurlijk alleen maar pijnlijker maakte. Je vraagt je dan af hoeveel kinderen uit deze wijken zoiets verschrikkelijks meemaken. Wat is het moeilijk om deze dingen een plaats te geven ...

"NicaFriends op bezoek"

We hebben deze week bezoek van een goede vriend uit Nederland. Ton en Karla kwamen in januari langs bij La Esperanza Granada en verlieten later Nicaragua met een positieve indruk. Ton stichtte een organisatie in Nederland, 'NicaFriends', waarmee hij op zoek gaat naar 'vrienden van Nicaragua' die maandelijks financieel iets bijdragen tot onze projecten.

Ton liep twee weken met ons mee om de NGO wat beter te leren kennen. Deze week gingen we samen op zoek naar een nieuwe 'ayudante'. Een ayudante is een beursstudent die dankzij een sponsor gratis naar de universiteit kan, maar hiervoor wel 5 dagen per week meewerkt in de scholen. In het weekend gaat de ayudante naar de universiteit. Ton zal met de organisatie NicaFriends een nieuwe ayudante sponsoren. Kiezen uit twee zeer sterke kandidaten is niet gemakkelijk, dus nog even wachten voor we weten wie het is geworden ...

"Santa Claus is coming to town"

Dankzij een groep sponsors uit Spanje, kregen we enkele weken terug een grote vracht vol speelgoed toegestuurd. Na heel lang tellen, bleken we voldoende speelgoed te hebben voor alle kinderen in onze scholen. Elk kindje kreeg een kaart waarop ze stempels verzamelden. Voor elke dag dat ze naar school kwamen, kregen ze één stempel. De leerlingen met de meeste stempels mochten als eerste kiezen. En zo kregen meer dan 2000 kinderen een kerstkadootje dit jaar. 

"Anka gaat op reis en ze neemt mee ..."

Ik heb besloten om na vier maanden stevig werken, er even tussenuit te trekken. Enkele dagen Costa Rica om wat te ontspannen en daarna op Kerstbezoek bij mijn Mexicaanse familie in Xalapa. Uiteraard laat ik La Esperanza niet zo maar in de steek. Ik ga op reis en ik neem mee: een dikke map vol interviews die wachten om uitgetypt te worden :D

Tot binnenkort!

Sin Palabras

Geen woorden nodig om dit gevoel te beschrijven ...

Seeing life through different eyes

Met pen en papier zette ik me vanochtend neer aan m'n vaste tafeltje in Garden Café, een heerlijke koffie om wakker te worden en mijn blik op oneindig ... Nu ik al zo'n vier maanden weg ben van huis, is het misschien tijd voor wat reflectie. Even denken, wat valt er zoal te vertellen over mijn leventje in Nicaragua.

Eerst en vooral: het weer is fantastisch! Ik hoor hier overal mensen klagen over de hitte, de zon, het zweet, en ik moet toegeven, sommige dagen is het écht afzien, maar dan denk ik aan jullie in het koude en natte België, waar de winter voor de deur staat, en dan vind ik die warmte plots al wat beter meevallen. Een jaar zonder winter: pluspunt nr. 1 van het leven hier in Granada.

Elke dag wandel ik rustig door het centrum, langs 'parque central' richting de kathedraal met een fantastisch zicht op 'Volcán Mombacho'. Ik neem mezelf voor om niet zomaar haastig naar mijn bestemming te lopen, maar even rond te kijken en te genieten van deze schitterende omgeving. Pluspunt nr. 2: Granada is prachtig!

Hoewel er elke dag nog wel iets nieuws gebeurt, ben ik het leven in Granada stilaan gewoon. De dag begint om 6u - 'uitslapen' staat niet in de Nica woordenboek. Het is trouwens het aangenaamste moment van de dag wat de temperatuur betreft. Eerst een uurtje fitness, en nadien snel langs het 'fruitmevrouwtje' op de hoek aan de kerk voor een zakje fruit voor 10 cordobas (30 cent), inclusief plastiek vork. Ik wandel naar mijn werk, een kantoor in het centrum van de stad, net iets verder dan het gekende 'Garden Café' waar ik elke dag even binnen wandel voor een koffie 'para llevar' (om mee te nemen).

Het 'kantoor' van La Esperanza Granada is absoluut niet te vergelijken met wat we in België van een kantoor gewoon zijn. Eerst en vooral is het hek om binnen te komen altijd op slot. Je fluit of roept even naar binnen en wacht op de eerste die besluit om zich recht te zetten om de deur open te doen. Ik ben gewoonlijk tegen 9u op kantoor en werk samen met Pauline achteraan in de ruimte, elk achter een computer. Vooraan zitten Karen en Donald. Door het hek zien we regelmatig paard en kar voorbij komen, en om de zoveel dagen valt de elektriciteit uit en zitten we enkele uren zonder werk. Het leven zoals het is hier in Granada.

Mijn taken binnen de NGO zijn de voorbije weken nogal wat veranderd en het is heel leerrijk om een mentor te hebben als Pauline. Zij werkt al jaren als algemeen directeur van de NGO en kent dus de kneepjes van het vak. Ik ben ondertussen zowel communicatie- en promotieverantwoordelijke als coördinator voor het beursprogramma van de middelbare school. Ik werk vaak op kantoor, maar ga ook geregeld naar de 'barrios' voor rondleidingen, coördinatie van groepen, bouwprojecten en andere activiteiten. Ik breng de middelbare school elke week een bezoekje en mag binnenkort weer heel wat kindjes blij maken met een beurs om naar het middelbaar te gaan.

Ik doe mijn job graag. Elke dag is een nieuw avontuur en het is fantastisch om bezig te zijn met wat je graag doet. Voor de meesten onder jullie is het vreemd dat ik zonder probleem wil werken voor niets, als vrijwilliger. Het leven hier in Granada heeft me veel geleerd over de manier waarop iedereen verschillend naar het leven kijkt. Dat is voor mezelf het belangrijkste pluspunt: ik heb geleerd hoe je het leven kan zien door andere ogen. Ik heb voor mezelf een nieuw perspectief gevonden.

Rond de middag ga ik even een uurtje naar huis om wat te eten, en in de namiddag is het opnieuw naar kantoor. Ik werk meestal tot 16u zodat ik nog wat boodschappen kan doen voor het donker wordt. Om 18u is het pikkedonker in Granada. In ons steegje, waar ik samen met drie andere vrijwilligers in een klein huisje woon, spelen de kinderen op straat tot het tijd is voor bed. Er is altijd veel lawaai bij ons, vooral wanneer de verkopers langskomen, al roepend door het steegje: paaaaaaaan! dat is de bakker - 'helado, helado, helado', ijsjes in plastic zakjes - la prensa, la prensaaaaa, en daar is de krant. Alles wat je nodig hebt, je moet zelfs je huis niet uit.


De weekends breng ik door in Garden Café met een boek, of aan het zwembad om te ontsnappen aan de hitte. 's Avonds gaan we soms op stap met de vrijwilligers, iets lekkers gaan eten of genieten van een verfrissende Toña (lokaal pintje). Het is hier wel aangenaam vertoeven in Granada.

Heb ik trouwens al vermeld dat Granada prachtig is bij zonsondergang?

Herenigd

Twee jaar geleden ontmoette ik een klein meisje tijdens mijn werk in de lagere school Nueva Esperanza in Nicaragua. Ze heette Lupe en was ongeveer 5 jaar oud. Elke morgen kwam ze naar de schoolpoort gelopen en sprong ze in mijn armen om me een dikke knuffel te geven. Deze morgen wandelde ik opnieuw de schoolpoort binnen, en raad eens wie daar op mij stond te wachten ... Lupe. Ze zei: 'Hallo, waar was je? Blijf je deze keer?' Om een of andere reden maakte dit me ontzettend blij en erg verdrietig tegelijkertijd.

Naar de tandarts ...

De voorbije twee dagen waren tot nu toe zowat de zwaarste en spannendste dagen van mijn verblijf hier in Nicaragua. Het begon allemaal toen Pauline me vroeg om als tolk mee te gaan met een cameraman die een reportage zou maken over een tandheelkundig programma in Granada. De Universiteit van New York (NYU) organiseerde een 'outreach project' waarmee ze zoveel mogelijk mensen gratis tandverzorging en tandheelkundige behandeling wilden geven. Dankzij de samenwerking met La Esperanza zouden zo'n honderdtal kinderen van de school 'Pablo Antonio Cuadra' naar de tandarts gaan. Voor velen onder hen was het waarschijnlijk de eerste keer.

Donderdagochtend vertrok ik samen met Donald en de cameraman naar de school waar de eerste vijftig kinderen al op ons stonden te wachten. De tweede groep zou vrijdag aan de beurt zijn. De camerman nam eerst een interview af van twee leerkrachten met mezelf als tolk. Nadien filmde hij de kinderen op de bus klaar om naar de tandarts te gaan, niet wetende wat hen die dag nog te wachten stond. De bus bracht ons naar het centrum van Granada. Het project werd opgezet in een private middelbare school vlakbij 'Casa de los Tres Mundos', één van de opmerkelijkste gebouwen van de stad.

Zodra we het gebouw binnen kwamen, begeleidden we de kinderen naar een leeg klaslokaal. Het beeld was indrukwekkend. Aan de ingang stond een tafel met twee assistenten die een overzicht probeerden te bewaren van alle mensen die stonden te wachten voor een bezoek aan de tandarts. In twee lokalen, tijdelijk ingericht als operatiezalen, waren tandheelkundige chirurgen bezig met wat eruit zag als zeer complexe ingrepen. In de laatste ruimte was een tandarts verantwoordelijk voor de eerste controles voor hij de mensen naar de juiste rij stuurde voor verdere behandeling. De hele setting was volledig ter plaatse geïmproviseerd.

Als dit beeld voor mij al indrukwekkend en beangstigend was, dan kan ik me alleen maar voorstellen hoe het moet geweest zijn voor de kinderen. Er was gewoon geen sprake van dat de ayudantes dit alleen aankonden. Aangezien Donald terug moest naar kantoor, werd ik uiteindelijk de verantwoordelijke voor de hele groep.

We verdeelden de kinderen in twee groepen: de leerlingen ouder dan 9 jaar gingen naar de dienst voor volwassenen, de anderen gingen naar de pediatrische afdeling van de 'kliniek'. Ik stelde twee vrijwilligers verantwoordelijk per dienst en samen met een ayudante zorgden zij ervoor dat er telkens drie kinderen begeleidt werden naar de eerste controle. Ondertussen liep ik van de ene kant naar de andere om een overzicht te bewaren van de eerste controles, en ik begeleidde de kinderen die verdere behandeling nodig hadden. Ik kwam uiteindelijk terecht in de operatieruimte met kindjes die een tand moesten laten trekken, iets wat voor hen zo angstaanwekkend was dat velen onder hen begonnen te wenen en te roepen. Eén van de jongens was zo ontzettend bang dat hij zijn nagels in mijn rug stak zodat ik hem zeker niet zou loslaten.

De hele namiddag liepen leerlingen in en uit de operatieruimtes om hun tanden te laten verzorgen. Sommigen onder hen hadden zo'n ernstige problemen dat de dokter geen manier zag om hen te helpen. Rond vijf uur in de namiddag ging het laatste kindje het lokaal binnen voor behandeling. De bus was al terug vertrokken met het grootste deel van de kinderen. De laatsten namen een taxi naar huis begeleidt door hun ouders of een leerkracht. Het einde van een zeer lange dag.

Vrijdagochtend begon alles opnieuw. Om 7u30 stond ik alweer aan de school, samen met een nieuwe groep vrijwilligers en ayudantes, te wachten op de bus met de tweede groep van 50 kinderen. Natuurlijk hadden enkelen onder hen al gehoord hoe vreselijk het was daar bij de tandarts, en je kon de angst duidelijk voelen. Deze keer waren we beter voorbereid, dus gaf ik de vrijwilligers een korte briefing voor we de school binnen gingen. Tegen dat de kinderen allemaal in het klaslokaal waren, stonden de vrijwilligers en ayudantes op post aan beide kanten van de kliniek, klaar om de dag te beginnen. Ik maakte opnieuw één persoon verantwoordelijk aan elke kant, wat me ontzettend hielp omdat ik zo beter het overzicht kon bewaren en regelmatig een update kreeg. De dag begon goed, maar naarmate de uren voorbij gingen, werd het duidelijk dat heel wat kinderen bijkomende behandeling nodig hadden. Hoewel deze kinderen ouder waren dan de groep van donderdag, werden ze heel vaak doorverwezen naar de pediatrische afdeling. De vrijwilligers probeerden de kindjes bezig te houden met allerlei spelletjes en activiteiten, maar na vele uren wachten waren zelfs de leukste spelletjes niet leuk meer.

Eén van de meisjes had zo'n uitgebreide en complexe behandeling nodig dat het uiteindelijk de hele namiddag in beslag nam. Kort voor de middag begonnen ze simpelweg met een melktandje dat eruit moest. Hoewel ik klaar en duidelijk aan de leerkracht had uitgelegd dat dit meisje verdere behandeling nodig had, nam hij haar toch mee naar het klaslokaal en was hij helemaal vergeten wat ik hem voordien had gezegd. De angst in de ogen van het meisje toen ik haar opnieuw kwam halen, was ongelooflijk pijnlijk om te zien. De chirurg legde uit dat twee permanente kiezen, één aan elke kant, een wortelkanaalbehandeling vereisten, een lange procedure om het wortelkanaal te zuiveren en opnieuw op te vullen. Ze hebben uiteindelijk tot drie uur in de namiddag aan haar gewerkt. De chirurg legde me achteraf de situatie verder uit: dit meisje had beide tanden binnen de maand verloren, hadden ze deze behandeling vandaag niet uitgevoerd.

We gaven de kinderen tandenborstels en legden uit hoe belangrijk het was om de tanden dagelijks te poetsen, maar het werd ons snel duidelijk dat dit een probleem was dat we niet op één dag zouden kunnen oplossen. Deze kinderen hebben het geld niet om eten te kopen, waarom zouden ze dan geld uitgeven aan een tandenborstel en tandpasta?

Onze steun gaat naar ... een nieuw klaslokaal

Zoals velen onder jullie al weten, zamelde ik samen met heel wat familie, vrienden en kennissen meer dan €6000 in voor de NGO La Esperanza Granada. Enkele maanden later is het moment eindelijk daar dat ik het bedrag mag overdragen aan de organisatie.

Toen ik twee maanden geleden toekwam in Granada met dat enorme bedrag op mijn rekening, duurde het niet lang of ze hadden al een project voor ogen. Een groep Britse studenten werkte in augustus aan een nieuw klaslokaal voor de school 'Madre Teresa de Calcuta'. Naarmate het project vorderde, bleek dat er onvoldoende fondsen waren om het gebouw af te werken. Pauline vroeg me of ze een deel van het ingezamelde bedrag mocht gebruiken om dit project af te werken. Mijn antwoord: "Natuurlijk!"

Eind augustus nam ik een eerste foto van het gebouw, toen de werken nog volop bezig waren. Het leek me fantastisch om hieraan een deel van het geld te besteden. 

Ongeveer een maand later is het klaslokaal af en moet er enkel nog geschilderd worden. De school heeft eindelijk een lokaal voor de kleinsten. Het is moeilijk te beschrijven wat een prachtig moment het was om te zien hoe de kleutertjes voor het eerst les kregen in hun nieuwe klaslokaal. De leerkracht was gelukkig en kon maar niet zwijgen over de prachtige muren, het dak en de frisse lucht (38°C) die door het raam naar binnen kwam.

Binnenkort wordt het lokaal geschilderd en volgt nog de officiële opening. We kregen alvast een bedankwoordje in de nieuwsbrief van deze maand:

"Another new classroom complete!  Madre Teresa de Calcuta school now has an extra classroom for their kindergarten (preescolar) and also a kitchen for cooking the school food.  It was well underway by the end of August, and now we used funds raised by Anka Verhoeven to complete, including the roof.  The children are happy in their new classroom, only the painting and the official opening to go!  You can read some more about it here on Anka’s blog – in Dutch - http://www.ankanica.blogspot.be/ and English version: http://www.ankanica-english.blogspot.be/"

We kregen ook een officiële brief om ons te bedanken voor de steun:

Ik krijg vaak de vraag waarom ik juist La Esperanza Granada gekozen heb om te steunen. Bij deze wil ik daar graag eerlijk op antwoorden: La Esperanza is de eerste en enigste organisatie waarvan ik weet dat we hetzelfde doel voor ogen houden en dat zijn de kinderen. De kinderen zijn en blijven de focus van elk project en geloof mij wanneer ik zeg dat het gevoel van geluk bij een glimlach van één kindje hier, nog niet eens vergelijkbaar is met het 'geluk' van een leven daar.

Een aantal foto's om af te ronden:

Nieuwe Hoop voor San Ignacio

Eerder op deze blog schreef ik al eens een artikel over San Ignacio, een grote wijk net buiten het centrum van Granada, waar La Esperanza de voorbije jaren twee scholen bouwde: de lagere school "Nueva Esperanza" (Nieuwe Hoop) en de middelbare school, "Nueva Esperanza Secundaria".

San Ignacio, beter bekend als de wijk 'El Pantanal', bestaat nog maar een aantal jaar. Dakloze gezinnen uit heel Nicaragua vestigden zich hier, kortbij de stad Granada, op zoek naar een beter leven. San Ignacio gaf hen nieuwe hoop.

Er wonen meer dan 11.700 mensen, waarvan 7.000 kinderen. Er zijn drie lagere en middelbare scholen, er is een gezondheidscentrum en een soort kinderdagverblijf. De werkloosheidsgraad ligt rond de 92% en de mensen die wél werk hebben, werken als kuisvrouw of als verkopers op straat of op de markt in Granada, of ze gaan de stad rond op zoek naar 'waardevol vuilnis'. De criminaliteit is er niet te overzien en een tienerzwangerschap is er niet meer dan normaal. Dit is het Granada waarover je niet in de boekjes leest.

La Esperanza Granada bouwde de lagere school 'Nueva Esperanza' in 2009. De school telt ondertussen 100 leerlingen meer dan twee jaar geleden. Dat brengt het totaal op 400 leerlingen verspreid over zes klaslokalen. We werken aan twee nieuwe klaslokalen om het toenemend aantal kinderen op te vangen. 's Morgens komen de kleinsten naar school en in de namiddag zijn de oudere kinderen aan de beurt. De leraren werden lang door La Esperanza betaald, maar stilaan geraakt de overheid toch gemotiveerd om de school iets of wat te steunen. Nueva Esperanza is één van de scholen waar onze vrijwilligers de handen uit de mouwen steken. Het is hun taak om de kindjes één-op-één-begeleiding te geven zodat ze leren lezen en schrijven. Niet zo vanzelfsprekend als je weet dat ze zelfs aan de universiteit nog steeds niet zonder fouten schrijven.

Rice & Beans Raffle - Loterij voor Rijst & Bonen

Op donderdag 26 september hield La Esperanza een loterij voor de leerlingen die regelmatig naar school komen. De kinderen met de beste 'aanwezigheid' mochten hun naam op een kaartje schrijven, de kaartjes staken we in een zak en daaruit haalde Donald gisteren de gelukkige winnaars tevoorschijn. De prijs? Een zak rijst en bonen ...

GRACIAAAAAAAS !!!!